ဒီရက္ပုိင္းမွာ အားေနလုိ႔လား မသိဘူး။ ငယ္ရြယ္တဲ့ ဘ၀တုန္းက အျဖစ္ေတြကုိ ျပန္ေတြးေနမိတယ္။ သိတတ္တဲ့ အရြယ္က စလုိ႔ေပါ့။ သိတတ္တဲ့ အရြယ္က တစ္တန္း ႏွစ္တန္း အရြယ္ကပဲ ဆုိပါေတာ့။ စာေရးသူရဲ႕ အေဖက နယ္မွာ တာ၀န္က်ေတာ့ နယ္မွာ ေက်ာင္းလုိက္ တက္ရတယ္ေလ။ မိမိ ေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္က အေပါင္းအသင္းေတြက ေတာသားေလး ေတြဆုိေတာ့ စ႐ုိက္က ၾကမ္းတယ္ပဲ ဆုိရမလား။ သူတစ္ပါး အသက္ (တိရိစၦာန္) ကုိ သတ္ဖုိ႔ ၀န္မေလး ၾကဘူးေလ။ သူတုိ႔နဲ႔ ေပါင္းၿပီ မိမိပါ တိရိစၦာန္ေတြကုိ သတ္တတ္လာတယ္။ အၿမဲတမ္း ေၾကာက္တတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္က နယ္ေတြေရာက္ၿပီးေတာ့မွ တိရိစၦာန္ေတြကုိ သတ္တတ္လာတယ္။
အုန္းပင္မွာ တြယ္ကပ္ေနတဲ့ ပုတ္သင္ညိဳကုိ ျမင္ရင္ ပုတ္သင္ညိဳ အပ်ဳိလုိခ်င္ ေခါင္းညိတ္ .......... ပုတ္သင္ညိဳ အပ်ဳိလုိခ်င္ ေခါင္းညိတ္ ဆုိၿပီး ေတာသားေလးေတြနဲ႔ ေအာ္ဟစ္ခဲ့တယ္။ တကယ္လုိ႔ ပုတ္သင္ညိဳက ေခါင္းညိတ္ခဲ့ရင္ ေခါင္းညိတ္ရမလားဆုိၿပီး အုတ္နီခဲနဲ႔ ေပါက္သတ္ၾကတယ္။ ေတာသားေလးေတြရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြက မိမိကုိပါ ကူးစက္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ တံငါနားနီး တံငါ .. မုဆုိးနားနီး မုဆုိးလုိ႔ စကားပံု ျဖစ္ေပၚခဲ့ပံု ရပါတယ္။ မိမိရဲ႕ စိတ္က ဘယ္လုိပဲ ႏူးညံပါေစ ။ မိမိေရာက္ရွိတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္၊ အသုိင္းအ၀ုိင္းရဲ႕ အေရာင္ေျပာင္းလဲ မႈေပၚ မူတည္ၿပီး မိမိလဲ အေရာင္ ေျပာင္းလဲခဲ့ရတယ္။
ေတာသားေလးေတြ လုပ္သလုိ လုိက္လုပ္ရင္နဲ႔ အေကာင္ေသးတဲ့ တိရိစၦာန္မွန္ရင္ ေတြ႕တာနဲ႔ သတ္တတ္တဲ့ အက်င့္က စဲြေစခဲ့တယ္။ ဗုိက္က ေျပာင္ေခ်ာေနတဲ့ ဖား ေတြ ေတြ႕ၿပီဆုိရင္ အဲဒီဖားကုိ ေဒါသထြက္ေအာင္ လုပ္တယ္။ အဲဒီဖားက ေဒါသထြက္ေလ ဗုိက္ႀကီး ေဖာင္းလာေလ ဆုိေတာ့ ေဒါသထြက္ေအာင္ လုပ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အတြက္ ေပ်ာ္စရာပါ။ တစ္အားႀကီး ေဖာင္းလာၿပီ ဆုိရင္ ခဲနဲ႔ ထုသတ္ေတာ့တာပါပဲ။ ဗုိက္ေဖာင္းေနတဲ့ ဖားခမာ ေဖာင္းခနဲ အသံျမည္ၿပီး ေသဆံုးရတာပါပဲ။
ပုရစ္ ေပၚခ်ိန္ဆုိရင္ ေတာသားေလးေတြနဲ႔ ပုရစ္ဖမ္းထြက္တယ္။ တြင္းထဲမွာ သူ႕ဟာ သူေနတဲ့ ပုရစ္ေတြလဲ ေနေကာင္းျခင္း မေနခဲ့ရပါဘူး။ တြင္းထဲက ေရေလာင္းထည့္ၿပီး ပုရစ္ေရမြန္းေအာင္ လုပ္ၾကတယ္။ သူတို႔ လုပ္တဲ့ နည္းအတုိင္း မိမိလဲ လုိက္လုပ္ျဖစ္တယ္။ ပုရစ္က ေရမြန္းၿပီ တြင္းထဲက ထြက္လာတယ္။ အျပင္မွာ ေလွ်ာက္သြားေနတဲ့ ပုရစ္ေတြက်ေတာ့ အေကာင္ေသးတယ္ဆုိၿပီး သိပ္မဖမ္းၾကဘူး။ တြင္းထဲေနတဲ့ ပုရစ္က ႀကီးတယ္ဆုိၿပီး ဖမ္းၾကေလရဲ႕။ မိလာတဲ့ ပုရစ္ေတြကုိ ေရနစ္သတ္ၾကတယ္။ ေရနစ္ၿပီး ေသ ေသ မေသေသ ေခါင္းၿဖဳတ္ ခ်ီးညစ္ထုတ္ၿပီး ေၾကာ္စားၾကတယ္။ မိမိလဲ အဲဒီ သားသတ္တဲ့ အဖဲြ႕ထဲ အလုိလုိ ပါ၀င္ခဲ့တယ္။
မိမိ ဘာသာ မိမိ စဥ္းစားတတ္တဲ့ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ မိမိလုပ္ခဲ့တဲ့ အမွားေတြကုိ ျပန္ျမင္မိတယ္။ တရားစခန္းေတြ၀င္ၿပီး တရားအားထုတ္၊ တရားနာတဲ့အခါက်မွ မုိက္ခဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကုိ ျပန္ျမင္ေယာင္ လာတယ္။ အမွားႀကီးမွားခဲ့တဲ့ ငါပါလားဆုိၿပီ။ သံေ၀ဂ ရမိတယ္။ အ႐ႈံးထဲက အျမတ္ထုတ္ ဆုိသလုိ ဘာကုိ ျပဳျပင္ရ မလဲဆုိၿပီး စဥ္းစားလုိက္ေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ ေကာင္းဆုိတာ လုိအပ္မွန္း သိလာတယ္။ မိမိေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ ေၾကာင့္ မိမိ မလုပ္တတ္အံုး၊ စိတ္မ၀င္စားအံုး၊ အစြယ္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ လုပ္မိမွာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္ေကာင္း၊ မိတ္ေဆြေကာင္းဆုိတာ အမွန္တကယ္ လုိအပ္မွန္း သိလာခဲ့တယ္။ အေပါင္း အသင္းေၾကာင့္ ဂုဏ္တက္သလုိ၊ အေပါင္းအသင္းေၾကာင့္ ဂုဏ္ပ်က္ ႏုိင္တယ္ဆုိတာ သိလာခဲ့တယ္။
အဲဒီေတာ့ မိမိရဲ႕ လုပ္ရပ္အမွားေတြကုိ ျပန္လည္သံုးသပ္ၿပီး ေနာက္မမွားဖုိ႔အတြက္ ပတ္၀န္းက်င္ေကာင္းနဲ႔ မိတ္ေဆြေကာင္းကုိသာ ရွာေဖြေပါင္းသင္းခဲ့တယ္။ မိတ္ေဆြေကာင္းရင္ ေဆြမ်ဳိးေတာင္ လုိက္မမီဘူးလုိ႔လဲ ၾကားဖူးပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြနဲ႔ ခ်စ္ခင္စြာ ႀကိဳးစားေနထုိင္ရင္း . . .။
အုန္းပင္မွာ တြယ္ကပ္ေနတဲ့ ပုတ္သင္ညိဳကုိ ျမင္ရင္ ပုတ္သင္ညိဳ အပ်ဳိလုိခ်င္ ေခါင္းညိတ္ .......... ပုတ္သင္ညိဳ အပ်ဳိလုိခ်င္ ေခါင္းညိတ္ ဆုိၿပီး ေတာသားေလးေတြနဲ႔ ေအာ္ဟစ္ခဲ့တယ္။ တကယ္လုိ႔ ပုတ္သင္ညိဳက ေခါင္းညိတ္ခဲ့ရင္ ေခါင္းညိတ္ရမလားဆုိၿပီး အုတ္နီခဲနဲ႔ ေပါက္သတ္ၾကတယ္။ ေတာသားေလးေတြရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြက မိမိကုိပါ ကူးစက္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ တံငါနားနီး တံငါ .. မုဆုိးနားနီး မုဆုိးလုိ႔ စကားပံု ျဖစ္ေပၚခဲ့ပံု ရပါတယ္။ မိမိရဲ႕ စိတ္က ဘယ္လုိပဲ ႏူးညံပါေစ ။ မိမိေရာက္ရွိတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္၊ အသုိင္းအ၀ုိင္းရဲ႕ အေရာင္ေျပာင္းလဲ မႈေပၚ မူတည္ၿပီး မိမိလဲ အေရာင္ ေျပာင္းလဲခဲ့ရတယ္။
ေတာသားေလးေတြ လုပ္သလုိ လုိက္လုပ္ရင္နဲ႔ အေကာင္ေသးတဲ့ တိရိစၦာန္မွန္ရင္ ေတြ႕တာနဲ႔ သတ္တတ္တဲ့ အက်င့္က စဲြေစခဲ့တယ္။ ဗုိက္က ေျပာင္ေခ်ာေနတဲ့ ဖား ေတြ ေတြ႕ၿပီဆုိရင္ အဲဒီဖားကုိ ေဒါသထြက္ေအာင္ လုပ္တယ္။ အဲဒီဖားက ေဒါသထြက္ေလ ဗုိက္ႀကီး ေဖာင္းလာေလ ဆုိေတာ့ ေဒါသထြက္ေအာင္ လုပ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အတြက္ ေပ်ာ္စရာပါ။ တစ္အားႀကီး ေဖာင္းလာၿပီ ဆုိရင္ ခဲနဲ႔ ထုသတ္ေတာ့တာပါပဲ။ ဗုိက္ေဖာင္းေနတဲ့ ဖားခမာ ေဖာင္းခနဲ အသံျမည္ၿပီး ေသဆံုးရတာပါပဲ။
ပုရစ္ ေပၚခ်ိန္ဆုိရင္ ေတာသားေလးေတြနဲ႔ ပုရစ္ဖမ္းထြက္တယ္။ တြင္းထဲမွာ သူ႕ဟာ သူေနတဲ့ ပုရစ္ေတြလဲ ေနေကာင္းျခင္း မေနခဲ့ရပါဘူး။ တြင္းထဲက ေရေလာင္းထည့္ၿပီး ပုရစ္ေရမြန္းေအာင္ လုပ္ၾကတယ္။ သူတို႔ လုပ္တဲ့ နည္းအတုိင္း မိမိလဲ လုိက္လုပ္ျဖစ္တယ္။ ပုရစ္က ေရမြန္းၿပီ တြင္းထဲက ထြက္လာတယ္။ အျပင္မွာ ေလွ်ာက္သြားေနတဲ့ ပုရစ္ေတြက်ေတာ့ အေကာင္ေသးတယ္ဆုိၿပီး သိပ္မဖမ္းၾကဘူး။ တြင္းထဲေနတဲ့ ပုရစ္က ႀကီးတယ္ဆုိၿပီး ဖမ္းၾကေလရဲ႕။ မိလာတဲ့ ပုရစ္ေတြကုိ ေရနစ္သတ္ၾကတယ္။ ေရနစ္ၿပီး ေသ ေသ မေသေသ ေခါင္းၿဖဳတ္ ခ်ီးညစ္ထုတ္ၿပီး ေၾကာ္စားၾကတယ္။ မိမိလဲ အဲဒီ သားသတ္တဲ့ အဖဲြ႕ထဲ အလုိလုိ ပါ၀င္ခဲ့တယ္။
မိမိ ဘာသာ မိမိ စဥ္းစားတတ္တဲ့ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ မိမိလုပ္ခဲ့တဲ့ အမွားေတြကုိ ျပန္ျမင္မိတယ္။ တရားစခန္းေတြ၀င္ၿပီး တရားအားထုတ္၊ တရားနာတဲ့အခါက်မွ မုိက္ခဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကုိ ျပန္ျမင္ေယာင္ လာတယ္။ အမွားႀကီးမွားခဲ့တဲ့ ငါပါလားဆုိၿပီ။ သံေ၀ဂ ရမိတယ္။ အ႐ႈံးထဲက အျမတ္ထုတ္ ဆုိသလုိ ဘာကုိ ျပဳျပင္ရ မလဲဆုိၿပီး စဥ္းစားလုိက္ေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ ေကာင္းဆုိတာ လုိအပ္မွန္း သိလာတယ္။ မိမိေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ ေၾကာင့္ မိမိ မလုပ္တတ္အံုး၊ စိတ္မ၀င္စားအံုး၊ အစြယ္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ လုပ္မိမွာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္ေကာင္း၊ မိတ္ေဆြေကာင္းဆုိတာ အမွန္တကယ္ လုိအပ္မွန္း သိလာခဲ့တယ္။ အေပါင္း အသင္းေၾကာင့္ ဂုဏ္တက္သလုိ၊ အေပါင္းအသင္းေၾကာင့္ ဂုဏ္ပ်က္ ႏုိင္တယ္ဆုိတာ သိလာခဲ့တယ္။
အဲဒီေတာ့ မိမိရဲ႕ လုပ္ရပ္အမွားေတြကုိ ျပန္လည္သံုးသပ္ၿပီး ေနာက္မမွားဖုိ႔အတြက္ ပတ္၀န္းက်င္ေကာင္းနဲ႔ မိတ္ေဆြေကာင္းကုိသာ ရွာေဖြေပါင္းသင္းခဲ့တယ္။ မိတ္ေဆြေကာင္းရင္ ေဆြမ်ဳိးေတာင္ လုိက္မမီဘူးလုိ႔လဲ ၾကားဖူးပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြနဲ႔ ခ်စ္ခင္စြာ ႀကိဳးစားေနထုိင္ရင္း . . .။
ေမာင္ေစတနာ
0 ယောက် မှတ်ချက်ပြုသည်:
Post a Comment