စားေသာက္ၿပီးလုိ႔ တစ္ေရးအိပ္မယ္ ႀကံကာရွိေသးတယ္။ မအိပ္နဲ႔ ေတာင္ေပၚ တက္မယ္လုိ႔ ကရင္ေလး ဘႀကီးက ေျပာတယ္။ တက္ေပါ့။ ေရာက္မွေတာ့ မထူးပါဘူးဆုိၿပီး လုိက္ခဲ့တယ္။ ေလွ်ာက္လုိက္ရတဲ့ လမ္းေတြ။ ေႏြရာသီ ဆုိေတာ့ ရာသီဥတုက ပူတယ္။ ေျမႀကီးေတြကလဲ နင္းလုိ႔မရေအာင္ ပူတယ္။ ေတာင္ေပၚ ေရာက္ေလေလ ပူေလေလ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဖိနပ္မပါဘူး။ ကရင္ေလး အိမ္ကထြက္တုန္းက ဘြတ္ဖိနပ္စီးေန တာကုိ သတိရမိတယ္။ ရြာခံျဖစ္ၿပီး ဘယ္သြားရင္ ဘာလုပ္ရမယ္ ဆုိတာ မေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဒုကၡေရာက္ ရတာေပါ့။ ေဒါသလဲ ထြက္မိတယ္။
ေတာင္ထိပ္ကုိ ေရာက္ဖုိ႔ ကရင္ေလး ဘႀကီးဦးေဆာင္မႈ နဲ႔ ေျဖးေျဖးခ်င္း တက္လာ ခဲ့တယ္။ ေတာင္လဲ တက္ရင္ ကရင္ေလး ဘႀကီးကုိ ဗဟုသုတ ရစရာေတြကုိ ေမးမိတယ္။ ဗမာေတြ နဲ႔ စကားေျပာဖုိ႔ စိတ္မပါတဲ့ ကရင္ေလး ဘႀကီးက ေမးသမွ် ေျပာျပလုိ႔ ေတာ္ေသးတယ္။ ေတာထဲတြင္ ဆင္႐ုိင္းေတြ ရွိေၾကာင္း၊ မုိးတြင္းဆုိရင္ ေတာင္ထိပ္ကုိ တက္လုိ႔မရေၾကာင္း၊ အခု ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေလွ်ာက္လာေသာ လမ္းမ်ားသည္ ေခ်ာင္းက်ေရအျဖစ္ စီးဆင္းသည့္ အတြက္ ေရႏွင့္ အတူ ေမွ်ာပါလာေသာ သစ္တုံး သစ္ေခ်ာင္းမ်ားသည္ အႏၱရာယ္ မ်ားေၾကာင္း၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ မုိးတြင္းတြင္ ေတာင္ေပၚ တက္ရန္ မေျပာႏွင့္ ေတာင္ေျခ တြင္ပင္ မရပ္ရဲၾကေၾကာင္း ေျပာျပ၍ သိခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေတာင္ထိပ္ေပၚ ေရာက္လာတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ ထင္ရွား ေက်ာ္ၾကားတဲ့ နာမည္ႀကီးတဲ့ ရခုိင္႐ုိးမကုိ ေရာက္ခဲ့တယ္။
အေ၀းက လွမ္းၾကည့္ရင္ ႐ႈခင္း႐ႈကြက္ေတြနဲ႔ လွပေနေပမယ့္ ကုိယ္တကယ္ ေတာင္ေပၚ ေရာက္ေတာ့ ဘာမွ မခံစားႏုိင္တဲ့ အျပင္ ေနပူတာ၊ ေျမပူတာ ေတြကုိ ခံစားေနရလုိ႔ စိတ္ညစ္ ခဲ့ရတယ္။ ေျမပူေတြကုိ မနင္းႏုိင္လုိ႔ ေျပးလုိက္ နားလုိက္နဲ႔ ။ ေတာင္ထိပ္ေပၚမွာက အရိပ္ရတဲ့ သစ္ပင္ ေတာ္ေတာ္ရွားတာ အဲဒီက်မွ သိခဲ့ရတယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ပူလြန္းသည့္ အတြက္ ေရမေလာက္သည့္ ျပႆနာပါ ျဖစ္လာေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အတြက္ ေသာက္ေရသန္႔သည္ အေရးႀကီးသည္။ ေရကုန္သြားခဲ့ပါတယ္။ ကရင္ေလး ဘႀကီးက ေတာင္ထိပ္မွ ေခ်ာက္တစ္ခု အတြင္းသုိ႔ ဆင္းခဲ့တယ္။ ဟုိေရာက္ေတာ့ စမ္းေရေတြ စိမ့္ထြက္ေနတဲ့ စမ္းေရအုိင္ ေလးကုိ ေတြ႕ရတယ္။
ကရင္ေလးနဲ႔ ဘႀကီးကေတာ့ ေရဗူးေတြထဲကုိ စမ္းေရေတြ ျဖည့္ၿပီး ေသာက္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ စိတ္သိပ္မသန္႔ဘူးေပါ့။ ၾကားဖူးတာက စမ္းေရ ေသာက္ရင္ ငွက္ဖ်ားျဖစ္တယ္ေလ။ သုိ႔ေပမယ့္ တကယ္တန္း ငတ္လာရင္ ေသာက္ရေတာ့ တာပါပဲ။ ၾကားဖူးတယ္ မဟုတ္လား။ ႀကိဳက္မရွက္၊ ငုိက္မရွက္၊ ငတ္မရွက္....ဆုိတာေလ။
အဲဒီ စမ္းေရတြင္းမွာပဲ ထုတ္ထည့္လာတဲ့ ထမင္းကုိ စားၾကတယ္။ စားေသာက္ၿပီး ပင္ပန္းစြာနဲ႔ လွဲၾက၊ အိပ္ၾကေပါ့။ နာရီအနည္းငယ္ ၾကာေတာ့ ကရင္ေလး ဘႀကီးက ကဲ ဆက္သြားစုိ႔...ဆုိၿပီး ဆက္ေလွ်ာက္ရ ျပန္ေရာ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီခရီးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေတြးလာတာက ဒီေတာင္ေပၚကုိ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္ နဲ႔လာတာလဲ။ ဘာအေၾကာင္းလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကုိ လုိက္ျပ ခ်င္တာ ဘာေတြလဲ...ဆုိတဲ့ အေတြးေတြ ၀င္လာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းပင္ပန္းေနတယ္။ ဘယ္လုိမွ ဟန္မေဆာင္ႏုိင္ေအာင္ပဲ။ ကရင္ေလးနဲ႔ ဘႀကီးကေတာ့ ပံုစံမပ်က္ပဲ။ သူတုိ႔ ေျခသလံုးေတြကလဲ ႀကီးလုိက္တာ လြန္းေရာ။ ဒီေလာက္ ေလွ်ာက္ေနမွေတာ့ ႀကီးၿပီးေပါ့ဟု ေတြးမိတယ္။ စမ္းေရတြင္း ကေန ေတာ္ေတာ္ ၾကာၾကာ ေလွ်ာက္လာ တဲ့အခါမွာ ကရင္ေလး ဘႀကီး ရည္ရြယ္တဲ့ ေနရာကုိ ေရာက္ပါေလေရာ။ ဒီေတာ့မွ သူ ဘယ္ကုိလာတာလဲ ဆုိတာ သိေတာ့တယ္။
ေႏြရာသီဆုိေတာ ေတာင္ေတြက ကတံုးေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ အေ၀းက ကုိကုိတုိ႔ မမတုိ႔ ၾကည့္ေနတဲ့ ရခုိင္႐ုိးမက ေတာင္ကတံုး ေတြပါဆုိ ယံုမွာလား။ မယံုလဲ ေနေပါ့။ ဒီမွာေတာ့ ပင္ပန္း ႀကီးစြာနဲ႔ ေရာက္ခဲ့ ၿပီးၿပီ။ ကဲ ဆက္အံုးမယ္ေနာ္။ ေတာင္ကတုံး တစ္ခုကုိ ေရာက္သြားေတာ့ အဲဒီ ေတာင္ကတံုးမွာ ပဒတ္ဆာေတြ ေဖြးေနတာပဲ။ ပဒတ္ဆာကုိ သိတယ္ မဟုတ္လား။ ဟင္းရည္ ခတ္ေသာက္၊ ျပဳတ္သုတ္၊ လုပ္စားလုိ႔ ရတယ္ေလ။ ပဒတ္ဆာ မွန္း ပထမေတာ့ မသိဘူး။
ဘႀကီးက အနီးအနားမွာ ရွိတဲ့ ၀ါးပင္ေသးေလး ေတြကုိ ခုတ္ၿပီး ေပးတယ္။ ၀ါးေခ်ာင္း ေလးေတြ ထိပ္မွာ ခၽြန္ထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကဲ တူးၾကေတာ့ .....အဲဒီ ၀ါးခၽြန္နဲ႔ ပဒတ္ဆာ ေတြကုိ တူးယူၾက။ ဘုမသိ ဘမသိနဲ႔ တူးရတယ္။ ဒီခရီးက ေျခတင္မဟုတ္ဘူး။ လက္ပါ နာလာတယ္။ ကၽြပ္ကၽြပ္အိတ္နဲ႔ သံုးအိတ္ ေလာက္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ အျပန္လမ္းမွာ ေျခေတာက္ေတြကုိ မသယ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ မျပန္ရင္လဲ ေတာထဲ ေတာင္ထဲမွာ အိပ္ရမွာ ဆုိေတာ့ အားတင္းၿပီး ျပန္ခဲ့တယ္။
စမ္းေရေသာက္ရ၊ ေျခေထာက္ အေရၾကည္ ေပါက္ရ၊ လက္အရည္ၾကည္ ျဖစ္ရနဲ႔။ ကံမေကာင္းတဲ့ ခရီးစဥ္အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ သတ္မွတ္ခဲ့တယ္။ ယာထဲကုိ ေရာက္ေတာ့ ညေန ၄ နာရီထုိးေနၿပီ။ အိမ္ျပန္ ေရာက္ေတာ့ မုိးေမွာင္ေနၿပီ။ ေရခ်ဳိး ထမင္း စားၿပီး ရြာထဲလဲ ေလွ်ာက္မလည္ေတာ့ဘဲ ပါတာစီတေမာ့ ေသာက္ၿပီး အိပ္လိုက္ ေတာ့တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ေရာက္ေတာ့ ကုိယ္ေတြ လက္ေတြ ကုိက္ေတာ့တာပဲ။ ညေရာက္ေတာ့ ကရင္ေလးက ေနာက္တစ္မ်ဳိး ဒုကၡေပးျပန္တယ္။ ေမွာင္ႀကီး မဲႀကီးထဲမွာ ေခ်ာင္း႐ုိးအတုိင္း ေလွနဲ႔ တစ္ျခားရြာကုိ သူ႕အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ေခၚသြားတယ္။
ဟုိေရာက္ေတာ့ ရြာကမ္းထိပ္မွာ ေမွာင္မဲေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ေၾကာက္တဲ့စိတ္ကုိ မ်ဳိသိမ့္ရင္း သူတုိ႔အဖဲြ႕နဲ႔ လုိက္ခဲ့တယ္။ သူတုိ႔ သြားတဲ့ လမ္းကလဲ ေတာလမ္း။ ေျမြပါး ကင္းပါး အႏၱရာယ္ကုိ မေၾကာက္မလန္႔ သြားၾကတယ္။ ရြာလည္လဲ ေရာက္ေရာ မီးစက္မီးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ပါးေနၾကတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။
ေမာင္ေစတနာ
ေတာင္ထိပ္ကုိ ေရာက္ဖုိ႔ ကရင္ေလး ဘႀကီးဦးေဆာင္မႈ နဲ႔ ေျဖးေျဖးခ်င္း တက္လာ ခဲ့တယ္။ ေတာင္လဲ တက္ရင္ ကရင္ေလး ဘႀကီးကုိ ဗဟုသုတ ရစရာေတြကုိ ေမးမိတယ္။ ဗမာေတြ နဲ႔ စကားေျပာဖုိ႔ စိတ္မပါတဲ့ ကရင္ေလး ဘႀကီးက ေမးသမွ် ေျပာျပလုိ႔ ေတာ္ေသးတယ္။ ေတာထဲတြင္ ဆင္႐ုိင္းေတြ ရွိေၾကာင္း၊ မုိးတြင္းဆုိရင္ ေတာင္ထိပ္ကုိ တက္လုိ႔မရေၾကာင္း၊ အခု ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေလွ်ာက္လာေသာ လမ္းမ်ားသည္ ေခ်ာင္းက်ေရအျဖစ္ စီးဆင္းသည့္ အတြက္ ေရႏွင့္ အတူ ေမွ်ာပါလာေသာ သစ္တုံး သစ္ေခ်ာင္းမ်ားသည္ အႏၱရာယ္ မ်ားေၾကာင္း၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ မုိးတြင္းတြင္ ေတာင္ေပၚ တက္ရန္ မေျပာႏွင့္ ေတာင္ေျခ တြင္ပင္ မရပ္ရဲၾကေၾကာင္း ေျပာျပ၍ သိခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေတာင္ထိပ္ေပၚ ေရာက္လာတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ ထင္ရွား ေက်ာ္ၾကားတဲ့ နာမည္ႀကီးတဲ့ ရခုိင္႐ုိးမကုိ ေရာက္ခဲ့တယ္။
အေ၀းက လွမ္းၾကည့္ရင္ ႐ႈခင္း႐ႈကြက္ေတြနဲ႔ လွပေနေပမယ့္ ကုိယ္တကယ္ ေတာင္ေပၚ ေရာက္ေတာ့ ဘာမွ မခံစားႏုိင္တဲ့ အျပင္ ေနပူတာ၊ ေျမပူတာ ေတြကုိ ခံစားေနရလုိ႔ စိတ္ညစ္ ခဲ့ရတယ္။ ေျမပူေတြကုိ မနင္းႏုိင္လုိ႔ ေျပးလုိက္ နားလုိက္နဲ႔ ။ ေတာင္ထိပ္ေပၚမွာက အရိပ္ရတဲ့ သစ္ပင္ ေတာ္ေတာ္ရွားတာ အဲဒီက်မွ သိခဲ့ရတယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ပူလြန္းသည့္ အတြက္ ေရမေလာက္သည့္ ျပႆနာပါ ျဖစ္လာေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အတြက္ ေသာက္ေရသန္႔သည္ အေရးႀကီးသည္။ ေရကုန္သြားခဲ့ပါတယ္။ ကရင္ေလး ဘႀကီးက ေတာင္ထိပ္မွ ေခ်ာက္တစ္ခု အတြင္းသုိ႔ ဆင္းခဲ့တယ္။ ဟုိေရာက္ေတာ့ စမ္းေရေတြ စိမ့္ထြက္ေနတဲ့ စမ္းေရအုိင္ ေလးကုိ ေတြ႕ရတယ္။
ကရင္ေလးနဲ႔ ဘႀကီးကေတာ့ ေရဗူးေတြထဲကုိ စမ္းေရေတြ ျဖည့္ၿပီး ေသာက္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ စိတ္သိပ္မသန္႔ဘူးေပါ့။ ၾကားဖူးတာက စမ္းေရ ေသာက္ရင္ ငွက္ဖ်ားျဖစ္တယ္ေလ။ သုိ႔ေပမယ့္ တကယ္တန္း ငတ္လာရင္ ေသာက္ရေတာ့ တာပါပဲ။ ၾကားဖူးတယ္ မဟုတ္လား။ ႀကိဳက္မရွက္၊ ငုိက္မရွက္၊ ငတ္မရွက္....ဆုိတာေလ။
အဲဒီ စမ္းေရတြင္းမွာပဲ ထုတ္ထည့္လာတဲ့ ထမင္းကုိ စားၾကတယ္။ စားေသာက္ၿပီး ပင္ပန္းစြာနဲ႔ လွဲၾက၊ အိပ္ၾကေပါ့။ နာရီအနည္းငယ္ ၾကာေတာ့ ကရင္ေလး ဘႀကီးက ကဲ ဆက္သြားစုိ႔...ဆုိၿပီး ဆက္ေလွ်ာက္ရ ျပန္ေရာ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီခရီးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေတြးလာတာက ဒီေတာင္ေပၚကုိ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္ နဲ႔လာတာလဲ။ ဘာအေၾကာင္းလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကုိ လုိက္ျပ ခ်င္တာ ဘာေတြလဲ...ဆုိတဲ့ အေတြးေတြ ၀င္လာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းပင္ပန္းေနတယ္။ ဘယ္လုိမွ ဟန္မေဆာင္ႏုိင္ေအာင္ပဲ။ ကရင္ေလးနဲ႔ ဘႀကီးကေတာ့ ပံုစံမပ်က္ပဲ။ သူတုိ႔ ေျခသလံုးေတြကလဲ ႀကီးလုိက္တာ လြန္းေရာ။ ဒီေလာက္ ေလွ်ာက္ေနမွေတာ့ ႀကီးၿပီးေပါ့ဟု ေတြးမိတယ္။ စမ္းေရတြင္း ကေန ေတာ္ေတာ္ ၾကာၾကာ ေလွ်ာက္လာ တဲ့အခါမွာ ကရင္ေလး ဘႀကီး ရည္ရြယ္တဲ့ ေနရာကုိ ေရာက္ပါေလေရာ။ ဒီေတာ့မွ သူ ဘယ္ကုိလာတာလဲ ဆုိတာ သိေတာ့တယ္။
ေႏြရာသီဆုိေတာ ေတာင္ေတြက ကတံုးေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ အေ၀းက ကုိကုိတုိ႔ မမတုိ႔ ၾကည့္ေနတဲ့ ရခုိင္႐ုိးမက ေတာင္ကတံုး ေတြပါဆုိ ယံုမွာလား။ မယံုလဲ ေနေပါ့။ ဒီမွာေတာ့ ပင္ပန္း ႀကီးစြာနဲ႔ ေရာက္ခဲ့ ၿပီးၿပီ။ ကဲ ဆက္အံုးမယ္ေနာ္။ ေတာင္ကတုံး တစ္ခုကုိ ေရာက္သြားေတာ့ အဲဒီ ေတာင္ကတံုးမွာ ပဒတ္ဆာေတြ ေဖြးေနတာပဲ။ ပဒတ္ဆာကုိ သိတယ္ မဟုတ္လား။ ဟင္းရည္ ခတ္ေသာက္၊ ျပဳတ္သုတ္၊ လုပ္စားလုိ႔ ရတယ္ေလ။ ပဒတ္ဆာ မွန္း ပထမေတာ့ မသိဘူး။
ဘႀကီးက အနီးအနားမွာ ရွိတဲ့ ၀ါးပင္ေသးေလး ေတြကုိ ခုတ္ၿပီး ေပးတယ္။ ၀ါးေခ်ာင္း ေလးေတြ ထိပ္မွာ ခၽြန္ထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကဲ တူးၾကေတာ့ .....အဲဒီ ၀ါးခၽြန္နဲ႔ ပဒတ္ဆာ ေတြကုိ တူးယူၾက။ ဘုမသိ ဘမသိနဲ႔ တူးရတယ္။ ဒီခရီးက ေျခတင္မဟုတ္ဘူး။ လက္ပါ နာလာတယ္။ ကၽြပ္ကၽြပ္အိတ္နဲ႔ သံုးအိတ္ ေလာက္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ အျပန္လမ္းမွာ ေျခေတာက္ေတြကုိ မသယ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ မျပန္ရင္လဲ ေတာထဲ ေတာင္ထဲမွာ အိပ္ရမွာ ဆုိေတာ့ အားတင္းၿပီး ျပန္ခဲ့တယ္။
စမ္းေရေသာက္ရ၊ ေျခေထာက္ အေရၾကည္ ေပါက္ရ၊ လက္အရည္ၾကည္ ျဖစ္ရနဲ႔။ ကံမေကာင္းတဲ့ ခရီးစဥ္အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ သတ္မွတ္ခဲ့တယ္။ ယာထဲကုိ ေရာက္ေတာ့ ညေန ၄ နာရီထုိးေနၿပီ။ အိမ္ျပန္ ေရာက္ေတာ့ မုိးေမွာင္ေနၿပီ။ ေရခ်ဳိး ထမင္း စားၿပီး ရြာထဲလဲ ေလွ်ာက္မလည္ေတာ့ဘဲ ပါတာစီတေမာ့ ေသာက္ၿပီး အိပ္လိုက္ ေတာ့တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ေရာက္ေတာ့ ကုိယ္ေတြ လက္ေတြ ကုိက္ေတာ့တာပဲ။ ညေရာက္ေတာ့ ကရင္ေလးက ေနာက္တစ္မ်ဳိး ဒုကၡေပးျပန္တယ္။ ေမွာင္ႀကီး မဲႀကီးထဲမွာ ေခ်ာင္း႐ုိးအတုိင္း ေလွနဲ႔ တစ္ျခားရြာကုိ သူ႕အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ေခၚသြားတယ္။
ဟုိေရာက္ေတာ့ ရြာကမ္းထိပ္မွာ ေမွာင္မဲေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ေၾကာက္တဲ့စိတ္ကုိ မ်ဳိသိမ့္ရင္း သူတုိ႔အဖဲြ႕နဲ႔ လုိက္ခဲ့တယ္။ သူတုိ႔ သြားတဲ့ လမ္းကလဲ ေတာလမ္း။ ေျမြပါး ကင္းပါး အႏၱရာယ္ကုိ မေၾကာက္မလန္႔ သြားၾကတယ္။ ရြာလည္လဲ ေရာက္ေရာ မီးစက္မီးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ပါးေနၾကတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။
ေမာင္ေစတနာ
0 ယောက် မှတ်ချက်ပြုသည်:
Post a Comment