ရခုိင္႐ုိးမကုိ ေရာက္ဖူးတယ္ဆုိရင္ ဘယ္သူယံုမွာလဲ။ ေရာက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ လြန္ခဲ့ေသာ (၅)ႏွစ္ေလာက္ကပါ။ ကၽြန္ေတာ္အေဖ တာ၀န္က်တဲ့ ၿမိဳ႕မွာ ေက်ာင္းေနခ်ိန္ကေပါ့။ အဲဒီၿမိဳ႕ေလးက ႐ုံးစုိက္ၿမိဳ႕ေလဗ်။ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ ဆုိတာ ေျခလွမ္းဆယ္လွမ္းေလာက္ ေလွ်ာက္ရင္ရတယ္။ သိပ္အေ၀းႀကီး သြားစရာမလုိဘူး။ အထက္တန္းေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းထဲ ရွိတယ္။ ၿမိဳ႕နယ္လက္ေအာက္ရဲ႕ ကရင္ရြာေတြကေန ကရင္မေလးေတြ လာေရာက္ေက်ာင္း တက္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ တစ္ခ်ိန္ပဲ အဲဒီၿမိဳ႕ေလးက စည္ကားတယ္။ အဲဒီၿမိဳ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ေနခဲ့ရတယ္။ ကုိးတန္း/ဆယ္တန္း တက္ခဲ့ရတယ္။ ေၾကျငာ၀င္ရအံုးမယ္။
ကရင္မေလးေတြက ေခ်ာတယ္ဗ်။ ကရင္မေလးေတြနဲ႔ ခ်စ္သူျဖစ္ရင္ မျပတ္ေစနဲ႔။ ဟီး ...ဟီး။ စကားကုိ ဆက္မယ္ေနာ္။ ေက်ာင္းကေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ သူ႕ရပ္သူဇာတ္နဲ႔ေပါ့။ ေက်ာင္းပိတ္ရင္ေတာ့ ၿမိဳ႕က ေျခာက္ကပ္ေနေတာ့တာပါပဲ။ ႐ုံး၀န္ထမ္းေတြပဲ ၿမိဳ႕မွာရွိတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လဲ ၉ တန္းၿပီးလုိ႔ ၁၀ တန္းေရာက္ခဲ့တာ ေပါ့ဗ်ာ။ ဆယ္တန္းစာေမးပဲြ ၿပီးလုိ႔ က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ကရင္ေလးက သူ႔ရြာကုိ လုိက္လည္ဖုိ႔ ေခၚတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ေမာ္တင္စြန္းကုိ မေရာက္မယ့္အတူတူ ကရင္ရြာပဲ လုိက္သြားတာ ေကာင္းတယ္ဆုိၿပီး လုိက္သြားခဲ့တယ္။
ဆယ္တန္းစာေမးပဲြ ေျဖတဲ့အခ်ိန္က ေမာ္တင္စြန္းဘုရားပြဲေတာ္ အခ်ိန္ေလ။ ကရင္ရြာကုိ ေရာက္ဖုိ႔ စက္ေလွ ၄ နာရီေလာက္ စီးရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လုိ ၿမိဳ႕သားအတြက္ေတာ့ ရြာက ထူးဆန္းသလုိ။ ရြာသားေတြ အတြက္ေတာ့ ၿမိဳ႕က ထူးဆန္းတယ္။ ရြာကုိ သြားရာ ေရလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ဟုိေငး ဒီေငးေပါ့။ ရြာေရာက္ေတာ့လဲ ရြာစဥ္တစ္ေလွ်ာက္ ရြာသားေတြရဲ႕ ဘ၀ကုိ ေလ့လာရင္ လုိက္လာခဲ့တယ္။
ေရာက္ပါၿပီ။ ပ်ဥ္းေတာင္အိမ္ ေကာင္းေကာင္း။ ေဘးညာ အကာကင္းမဲ့တဲ့ ပ်ဥ္းေတာင္အိမ္ႀကီး။ သစ္လံုးႀကီးေတြ ကုိ တုိင္ထူထားတယ္။ ေတာ႐ုံတန္႐ုံကားေတြ ၀င္တုိက္ရင္ေတာင္ ၿပိဳမယ့္အိမ္ မဟုတ္ဘူး။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ သူ႕မိသားစုနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ သူ႕မိသားစုကလဲ ေအးေအးေဆးေဆး ေနပါဆုိတဲ့ စကားကလႊဲရင္ တစ္ျခား ဘာစကားမွ မေျပာေတာ့ဘူး။ ေဖာ္ေရြးတာေလ.....။ သူ႔သားနဲ႔ပဲ ကရင္စကားေတြ ေျပာေနတယ္။ ည(၆း၀၀) နာရီမွာ ထမင္းစားမယ္ဆုိၿပီး ေခၚတယ္။ ဟင္းက မွတ္မွတ္ရရပဲ....။ ဗမာၾကက္သားဟင္း။ ဗမာၾကက္ဆုိေတာ့ အ႐ုိးက မ်ားေနတယ္။ စားၿပီး ကရင္ေလးက ရြာထဲေလွ်ာက္လည္ဖုိ႔ ေခၚတယ္။ သူ႔မိသားစုကလဲ ကၽြန္ေတာ္ကုိ စကား မေျပာေတာ့ သူ႕နဲ႔ပဲ လုိက္ရေတာ့တာေပါ့။
ရြာထဲေရာက္ေတာ့လဲ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ကရင္ေလးက သူ႕ရပ္သူ႕ရြာက အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ပဲ စကားေျပာေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကုိလဲ မိတ္ဆက္မေပးဘူး။ ေက်ာင္းမွာ တုန္းက ဗမာေတြနဲ႔ စကားေျပာ သေလာက္ သူ႕ရြာေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကုိ အဖက္ေတာင္ မလုပ္ပါလားဟု ထင္မိသည္။
ကၽြန္ေတာ္ကုိ ဗီဒီယုိ႐ုံမ်ားကုိ ေခၚသြားတယ္။ ဗီဒီယုိ႐ုံဆုိတာကလဲ အိမ္ေပၚမွာ အေပၚစက္ ေအာက္စက္နဲ႔ ျပၾကတာပါ။ သီးျခား႐ုံ ေဆာက္ၿပီး ဖြင့္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ရြာက ေတာ္ေတာ္ နိမ့္က်တယ္။ ရြာသားေတြကုိ ေလ့လာမိ သေလာက္ တစ္ေနကုန္ ငါးဖမ္းၿပီး ညေရာက္ရင္ ရလာတဲ့ ပုိက္ဆံကုိ ဗီဒီယုိၾကည့္၊ ကြမ္းစား၊ ရြာမွာရွိတဲ့ မိန္းကေလးေတြ အိမ္ကုိ မုန္႔ေတြ ၀ယ္ၿပီး လူပ်ဳိလွည့္ၾကတာ ကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။ သူတုိ႔ လူပ်ဳိလွည့္တာက ကရင္မေလးေတြ အိမ္ကုိ သြားၿပီး လူပ်ဳိလွည့္တာပါ။ ကရင္မေလးေတြ မိဘေတြကလဲ ၾကည္ျဖဴၾကတယ္။
ပထမရက္ရဲ႕ ညမွာေတာ့ ဗီဒီယုိ႐ုံ၊ ကရင္မေလးေတြအိမ္နဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ပါတယ္။ စိတ္ကေတာ့ သိပ္မေပ်ာ္ပါဘူး။ စိတ္ထဲမွာလဲ ထင္မိတယ္။ သူ႔တုိ႔က သူတို႔လူမ်ဳိးကလဲႊရင္ အဖက္မလုပ္တတ္ ပါလားလုိ႔။ ဟုတ္တယ္ေလ.....။ သူတုိ႔ ဘာသာ သူတုိ႔ စကားေတြပဲ ေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ္ကုိ ရွိတယ္လုိ႔ေတာင္ မထင္ၾကဘူး။ ဒီလုိနဲ႔ တစ္ညအိပ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ေရာက္ေတာ့လဲ ကရင္ေလးအပါအ၀င္ သူ႔မိသားစုက ကၽြန္ေတာ္ကုိ စားဖုိ႔ ေခၚတာကလဲႊရင္ ဘာတစ္လံုးမွ စကားမေျပာဘူး။ မနက္ ၇ နာရီေလာက္က်ေတာ့ ကရင္ေလးက ယာထဲသြား မယ္ လုိက္ခဲ့လုိ႔ေခၚတယ္။ သူ႕ကေတာ့ ဘြတ္ဖိနပ္ေတြ၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီေတြ ၀တ္လုိ႔။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွန္းညာမွန္းမသိေတာ့ ပုဆုိးနဲ႔ပဲ လုိက္ခဲ့တယ္။ ရြာကေန ယာထဲကုိ ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ သြားရတယ္။
ၿမိဳ႕သားေတြ ေတာေရာက္ရင္ ဒုကၡေရာက္တယ္ဆုိတာ ဒါကုိေျပာတာေနမွာ။ ယာထဲေရာက္ေတာ့ ေတာင္ကမု ကေလးမွာ တဲထုိးထားတယ္။ တဲက ေျခတန္းရွည္တဲကုိ ေဆာက္ထားတယ္။ တဲရဲ႕ ေအာက္မွာ ၾကက္ေတြ ေမြးထားတယ္။ ပင္ပန္းလြန္းလုိ႔ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း တဲေပၚမွာ ေမွာက္အိပ္လုိက္ရတယ္။ အခ်ိန္ကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ကုိ ၾကက္သားစားမလားလုိ႔ လာေမးတယ္။ ရပါတယ္။ အဆင္ေျပာသလုိလုပ္ပါလုိ႔ ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ သိပ္မၾကာဘူး တဲေအာက္က ၾကက္ျခံကုိ ဖြင့္ၿပီး ၾကက္တစ္ေကာင္ကုိ လႊတ္ေပးလုိက္တယ္။ ၾကက္ကလဲ ယာထဲကုိ ထြက္ေျပးလုိက္တာ တန္းေနတာပဲ။
စိတ္ကေတြးမိတယ္။ ဘာလုပ္တာလဲေပါ့။ ၾကက္ကုိ လႊတ္ေပးလုိက္တယ္ ဆုိေတာ့။ ဘာဟုတ္မလဲ။ ကရင္ေလးက ေလးခြနဲ႔ ၾကက္ကုိ လွမ္းပစ္တာ ၾကက္ေခါင္းကုိ သြားမွန္းပါေလေရာ။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ခဏေလာက္ အံ့ၾသတဲ့စိတ္နဲ႔ မွင္သက္ေနမိတယ္။ ၾကက္က ခ်က္ေကာင္းကုိ မမွန္လုိ႔လား မသိဘူး။ ေအာ္ျမည္းရင္း ေျပးတုန္းပဲ။ ဒီမွာ ဇာတ္လုိက္က ၀င္လာၿပီ။ ကရင္ေလး ေမြးထားတဲ့ အမဲလုိက္ေခြးက သခင္ဘာလုပ္တယ္ ဆုိတာကုိ အလုိက္သိစြာနဲ႔ ၾကက္ေနာက္ကုိ လုိက္ပါေလေရာ။ မိပါတယ္။ ေခြးပါးစပ္မွာ တန္းလွန္းႀကီး ပါလာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ဘ၀မွာ ဒီလုိအျဖစ္အပ်က္မ်ဳိးကုိ ပထမဆံုးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ေတြ႕ခဲ့ရတာပါ။ ေၾသာ္.... ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူမ်ဳိးေတြ ပညာတတ္ဖုိ႔ လုိအပ္လာၿပီးလုိ႔ ေတြးမိခဲ့တယ္။ ပညာတတ္မွ ေကာင္းမႈနဲ႔ မေကာင္းမႈကုိ ခဲြျခားၿပီး အလုပ္ေတြ လုပ္ႏုိင္မွာေလ...။ ထားပါ...။ ေသသြားတဲ့ ၾကက္နဲ႔ ကရင္ေလး ဘႀကီး ေထာင္ဖမ္းလာတဲ့ ငွက္ကုိ ေရာခ်က္လုိက္တာ တအုိးႀကီးပဲ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။ ကုသုိလ္ေတြ အကုသိုလ္ေတြကုိ မေတြးေတာ့ပဲ ဆာေလာင္ေနတဲ့ ၀မ္းတထြာအတြက္ အားရပါးရ စားေသာက္ခဲ့ပါတယ္။
ကရင္မေလးေတြက ေခ်ာတယ္ဗ်။ ကရင္မေလးေတြနဲ႔ ခ်စ္သူျဖစ္ရင္ မျပတ္ေစနဲ႔။ ဟီး ...ဟီး။ စကားကုိ ဆက္မယ္ေနာ္။ ေက်ာင္းကေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ သူ႕ရပ္သူဇာတ္နဲ႔ေပါ့။ ေက်ာင္းပိတ္ရင္ေတာ့ ၿမိဳ႕က ေျခာက္ကပ္ေနေတာ့တာပါပဲ။ ႐ုံး၀န္ထမ္းေတြပဲ ၿမိဳ႕မွာရွိတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လဲ ၉ တန္းၿပီးလုိ႔ ၁၀ တန္းေရာက္ခဲ့တာ ေပါ့ဗ်ာ။ ဆယ္တန္းစာေမးပဲြ ၿပီးလုိ႔ က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ကရင္ေလးက သူ႔ရြာကုိ လုိက္လည္ဖုိ႔ ေခၚတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ေမာ္တင္စြန္းကုိ မေရာက္မယ့္အတူတူ ကရင္ရြာပဲ လုိက္သြားတာ ေကာင္းတယ္ဆုိၿပီး လုိက္သြားခဲ့တယ္။
ဆယ္တန္းစာေမးပဲြ ေျဖတဲ့အခ်ိန္က ေမာ္တင္စြန္းဘုရားပြဲေတာ္ အခ်ိန္ေလ။ ကရင္ရြာကုိ ေရာက္ဖုိ႔ စက္ေလွ ၄ နာရီေလာက္ စီးရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လုိ ၿမိဳ႕သားအတြက္ေတာ့ ရြာက ထူးဆန္းသလုိ။ ရြာသားေတြ အတြက္ေတာ့ ၿမိဳ႕က ထူးဆန္းတယ္။ ရြာကုိ သြားရာ ေရလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ဟုိေငး ဒီေငးေပါ့။ ရြာေရာက္ေတာ့လဲ ရြာစဥ္တစ္ေလွ်ာက္ ရြာသားေတြရဲ႕ ဘ၀ကုိ ေလ့လာရင္ လုိက္လာခဲ့တယ္။
ေရာက္ပါၿပီ။ ပ်ဥ္းေတာင္အိမ္ ေကာင္းေကာင္း။ ေဘးညာ အကာကင္းမဲ့တဲ့ ပ်ဥ္းေတာင္အိမ္ႀကီး။ သစ္လံုးႀကီးေတြ ကုိ တုိင္ထူထားတယ္။ ေတာ႐ုံတန္႐ုံကားေတြ ၀င္တုိက္ရင္ေတာင္ ၿပိဳမယ့္အိမ္ မဟုတ္ဘူး။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ သူ႕မိသားစုနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ သူ႕မိသားစုကလဲ ေအးေအးေဆးေဆး ေနပါဆုိတဲ့ စကားကလႊဲရင္ တစ္ျခား ဘာစကားမွ မေျပာေတာ့ဘူး။ ေဖာ္ေရြးတာေလ.....။ သူ႔သားနဲ႔ပဲ ကရင္စကားေတြ ေျပာေနတယ္။ ည(၆း၀၀) နာရီမွာ ထမင္းစားမယ္ဆုိၿပီး ေခၚတယ္။ ဟင္းက မွတ္မွတ္ရရပဲ....။ ဗမာၾကက္သားဟင္း။ ဗမာၾကက္ဆုိေတာ့ အ႐ုိးက မ်ားေနတယ္။ စားၿပီး ကရင္ေလးက ရြာထဲေလွ်ာက္လည္ဖုိ႔ ေခၚတယ္။ သူ႔မိသားစုကလဲ ကၽြန္ေတာ္ကုိ စကား မေျပာေတာ့ သူ႕နဲ႔ပဲ လုိက္ရေတာ့တာေပါ့။
ရြာထဲေရာက္ေတာ့လဲ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ကရင္ေလးက သူ႕ရပ္သူ႕ရြာက အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ပဲ စကားေျပာေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကုိလဲ မိတ္ဆက္မေပးဘူး။ ေက်ာင္းမွာ တုန္းက ဗမာေတြနဲ႔ စကားေျပာ သေလာက္ သူ႕ရြာေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကုိ အဖက္ေတာင္ မလုပ္ပါလားဟု ထင္မိသည္။
ကၽြန္ေတာ္ကုိ ဗီဒီယုိ႐ုံမ်ားကုိ ေခၚသြားတယ္။ ဗီဒီယုိ႐ုံဆုိတာကလဲ အိမ္ေပၚမွာ အေပၚစက္ ေအာက္စက္နဲ႔ ျပၾကတာပါ။ သီးျခား႐ုံ ေဆာက္ၿပီး ဖြင့္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ရြာက ေတာ္ေတာ္ နိမ့္က်တယ္။ ရြာသားေတြကုိ ေလ့လာမိ သေလာက္ တစ္ေနကုန္ ငါးဖမ္းၿပီး ညေရာက္ရင္ ရလာတဲ့ ပုိက္ဆံကုိ ဗီဒီယုိၾကည့္၊ ကြမ္းစား၊ ရြာမွာရွိတဲ့ မိန္းကေလးေတြ အိမ္ကုိ မုန္႔ေတြ ၀ယ္ၿပီး လူပ်ဳိလွည့္ၾကတာ ကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။ သူတုိ႔ လူပ်ဳိလွည့္တာက ကရင္မေလးေတြ အိမ္ကုိ သြားၿပီး လူပ်ဳိလွည့္တာပါ။ ကရင္မေလးေတြ မိဘေတြကလဲ ၾကည္ျဖဴၾကတယ္။
ပထမရက္ရဲ႕ ညမွာေတာ့ ဗီဒီယုိ႐ုံ၊ ကရင္မေလးေတြအိမ္နဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ပါတယ္။ စိတ္ကေတာ့ သိပ္မေပ်ာ္ပါဘူး။ စိတ္ထဲမွာလဲ ထင္မိတယ္။ သူ႔တုိ႔က သူတို႔လူမ်ဳိးကလဲႊရင္ အဖက္မလုပ္တတ္ ပါလားလုိ႔။ ဟုတ္တယ္ေလ.....။ သူတုိ႔ ဘာသာ သူတုိ႔ စကားေတြပဲ ေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ္ကုိ ရွိတယ္လုိ႔ေတာင္ မထင္ၾကဘူး။ ဒီလုိနဲ႔ တစ္ညအိပ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ေရာက္ေတာ့လဲ ကရင္ေလးအပါအ၀င္ သူ႔မိသားစုက ကၽြန္ေတာ္ကုိ စားဖုိ႔ ေခၚတာကလဲႊရင္ ဘာတစ္လံုးမွ စကားမေျပာဘူး။ မနက္ ၇ နာရီေလာက္က်ေတာ့ ကရင္ေလးက ယာထဲသြား မယ္ လုိက္ခဲ့လုိ႔ေခၚတယ္။ သူ႕ကေတာ့ ဘြတ္ဖိနပ္ေတြ၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီေတြ ၀တ္လုိ႔။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွန္းညာမွန္းမသိေတာ့ ပုဆုိးနဲ႔ပဲ လုိက္ခဲ့တယ္။ ရြာကေန ယာထဲကုိ ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ သြားရတယ္။
ၿမိဳ႕သားေတြ ေတာေရာက္ရင္ ဒုကၡေရာက္တယ္ဆုိတာ ဒါကုိေျပာတာေနမွာ။ ယာထဲေရာက္ေတာ့ ေတာင္ကမု ကေလးမွာ တဲထုိးထားတယ္။ တဲက ေျခတန္းရွည္တဲကုိ ေဆာက္ထားတယ္။ တဲရဲ႕ ေအာက္မွာ ၾကက္ေတြ ေမြးထားတယ္။ ပင္ပန္းလြန္းလုိ႔ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း တဲေပၚမွာ ေမွာက္အိပ္လုိက္ရတယ္။ အခ်ိန္ကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ကုိ ၾကက္သားစားမလားလုိ႔ လာေမးတယ္။ ရပါတယ္။ အဆင္ေျပာသလုိလုပ္ပါလုိ႔ ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ သိပ္မၾကာဘူး တဲေအာက္က ၾကက္ျခံကုိ ဖြင့္ၿပီး ၾကက္တစ္ေကာင္ကုိ လႊတ္ေပးလုိက္တယ္။ ၾကက္ကလဲ ယာထဲကုိ ထြက္ေျပးလုိက္တာ တန္းေနတာပဲ။
စိတ္ကေတြးမိတယ္။ ဘာလုပ္တာလဲေပါ့။ ၾကက္ကုိ လႊတ္ေပးလုိက္တယ္ ဆုိေတာ့။ ဘာဟုတ္မလဲ။ ကရင္ေလးက ေလးခြနဲ႔ ၾကက္ကုိ လွမ္းပစ္တာ ၾကက္ေခါင္းကုိ သြားမွန္းပါေလေရာ။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ခဏေလာက္ အံ့ၾသတဲ့စိတ္နဲ႔ မွင္သက္ေနမိတယ္။ ၾကက္က ခ်က္ေကာင္းကုိ မမွန္လုိ႔လား မသိဘူး။ ေအာ္ျမည္းရင္း ေျပးတုန္းပဲ။ ဒီမွာ ဇာတ္လုိက္က ၀င္လာၿပီ။ ကရင္ေလး ေမြးထားတဲ့ အမဲလုိက္ေခြးက သခင္ဘာလုပ္တယ္ ဆုိတာကုိ အလုိက္သိစြာနဲ႔ ၾကက္ေနာက္ကုိ လုိက္ပါေလေရာ။ မိပါတယ္။ ေခြးပါးစပ္မွာ တန္းလွန္းႀကီး ပါလာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ဘ၀မွာ ဒီလုိအျဖစ္အပ်က္မ်ဳိးကုိ ပထမဆံုးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ေတြ႕ခဲ့ရတာပါ။ ေၾသာ္.... ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူမ်ဳိးေတြ ပညာတတ္ဖုိ႔ လုိအပ္လာၿပီးလုိ႔ ေတြးမိခဲ့တယ္။ ပညာတတ္မွ ေကာင္းမႈနဲ႔ မေကာင္းမႈကုိ ခဲြျခားၿပီး အလုပ္ေတြ လုပ္ႏုိင္မွာေလ...။ ထားပါ...။ ေသသြားတဲ့ ၾကက္နဲ႔ ကရင္ေလး ဘႀကီး ေထာင္ဖမ္းလာတဲ့ ငွက္ကုိ ေရာခ်က္လုိက္တာ တအုိးႀကီးပဲ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။ ကုသုိလ္ေတြ အကုသိုလ္ေတြကုိ မေတြးေတာ့ပဲ ဆာေလာင္ေနတဲ့ ၀မ္းတထြာအတြက္ အားရပါးရ စားေသာက္ခဲ့ပါတယ္။
ေမာင္ေစတနာ
0 ယောက် မှတ်ချက်ပြုသည်:
Post a Comment