14.1.10

အက္ေဆး

ဒီေန႔ မနက္ ေတာ္ေတာ္ ကံေကာင္းခဲ့သည္။ စားခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေပၚေနေသာ ပဲျပဳတ္နဲ႔ နံျပားကို စားခဲ့ရ၏။ ဆုမေတာင္းမိပဲ ဆႏၵက လာျပည့္ေနသည္။ သူမ်ား ၀ယ္လာတာ။ ဒီေလာက္ တုိက္ဆုိင္မႈကုိ မိမိေတာင္ အံ့ၾသမိရဲ႕။ ၀ယ္ေပးလာသူကုိ ေက်းဇူးတင္မိ၏။ မိမိစိတ္ကူးတြင္ စားခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေနတာဟု ေျပာလွ်င္ ၀ယ္လာသူပင္ အံၾသေပလိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ ၀ယ္လာသူအား မေျပာမိ။

နံနက္ပုိင္း ေခါက္ဆဲြျပဳတ္ စားထားမိ၏။ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ တစ္ဦးက နန္းႀကီးသုတ္ ၀ယ္လာ၍ ေကၽြးသည္။ စား၍ မရ။ ၀မ္းက ျပည့္ေနၿပီ။ သို႔ေသာ္ ပဲျပဳတ္နံျပားကုိ ျမင္ေတြ႕၍ စားရာ ေလာက္ေတာင္ မေလာက္ ျဖစ္ရ၏။ အရသာက စားခဲ့ဖူးေသာ ဟုိအရင္ ပဲျပဳတ္နံျပားထက္ ေကာင္းမြန္ေနသည္။ ငတ္ေန၍လား မသိ။ မိမိ၏ အေဖသည္ ပဲျပဳတ္ကုိ စဲြလမ္းႏွစ္သက္စြာ ေန႔တုိင္း စားတတ္၏။ အေဖေၾကာင့္ ပဲျပဳတ္ကုိ မုန္းေနေအာင္ စားခဲ့ရသည္။ ယခု မစားရသည္မွာ ႏွစ္နဲ႔ပင္ ရွိေတာ့မည္။

ကေန႔ မနက္ စားလုိက္ရေသာ ပဲျပဳတ္နံျပား၏ အရသာသည္ စိတ္ကူးထဲတြင္ ေပ်ာက္ျပယ္မသြား။ စိတ္ကူးႏွင့္ တစိမ့္စိမ့္ ေတြး၍ ခံစားေနမိသည္။ ဆရာေတာ္ ဘုန္းႀကီးမ်ား ဖတ္မိ ျမင္မိလွ်င္ ေလွာင္ရယ္စရာပင္။ အစားတဏွာ ျဖစ္ေနေသာ မိမိအား တရားက်ၾကေပလိမ့္မည္။ မတတ္ႏိုင္။ ႀကိဳက္မရွက္၊ ငုိက္မရွက္၊ ငတ္မရွက္ ဆုိ႐ုိးရွိသည္ မဟုတ္လား။ မစားရတာ ၾကာေတာ့ တန္ဖုိးထားမိသည္။ ေကၽြးသူ၏ ေစတနာသည္လည္း တန္ဖုိးျဖတ္၍ ရမည္မဟုတ္။ အထူးပင္ ေက်းဇူးတင္လ်က္ . . . .။

ေမာင္ေစတနာ

1 ယောက် မှတ်ချက်ပြုသည်:

Co2zeиith said...

ဗိုက္ဆာလာပီ ဆရာ