မုိးရာသီေရာက္ေတာ့ ကေလးဘ၀က ျဖစ္စဥ္မ်ားကုိ သတိရမိတယ္။ မုိးရာသီထဲ ေလွ်ာက္သြားရတာ၊ မုိးရာသီထဲ ေဆာ့ကစားရတာကုိ အႏွစ္သက္ဆံုး ျဖစ္ခဲ့တယ္။ မုိးရာသီ ေရာက္ရင္ ေနရာတုိင္းက သစ္ပင္ေတြ အားလံုး စိမ္းစုိ လာၾကတယ္။ စိမ္းစုိမႈက လူ႕ပတ္၀န္းက်င္ အတြက္ ေအးျမမႈကုိ ရေစတယ္။ သဘာ၀မုိးေၾကာင့္ လူသား အားလံုး က်န္းမာ ေပ်ာ္ရႊင္ရသလုိ စိတ္ရႊင္လန္းမႈ ကုိလဲ ရရွိၾကတယ္။
မုိးရာသီက ကေလးတုိင္း အားလံုးအတြက္ မိတ္ေဆြပဲ။ မုိးရာသီကုိ တစ္ႏွစ္တခါ ေမွ်ာ္ရတာ အေမာပဲ။ မုိးရြာတာနဲ႔ မုိးေရထဲ ေျပးဆင္းလာတဲ့ ကေလးေတြဟာ သူရာသီနဲ႔ သူထြက္တတ္တဲ့ တိရိစၦာန္ေလးေတြလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ လမ္းေပၚကုိ အသီးသီးေရာက္ ေနလာၾကၿပီ ကစားနည္း မ်ဳိးစံုနဲ႔ ေဆာ့ကစားၾကေတာ့မယ္။ မ်ားေသာ အားျဖင့္ ေဘာလံုး ကန္ၾကတယ္။ ေရကူးၾကတယ္။
ယခု မုိးရာသီေရာက္ေတာ့ မိမိျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ကေလးဘ၀ကုိ ျပန္သတိရမိတယ္။ ကေလးဘ၀ကုိ ျပန္ေရာက္ခ်င္မိတယ္။ လႊမ္းမုိး သီဆုိတဲ့ သီခ်င္းထဲကလုိ ျဖစ္သြားတယ္။ “ငယ္ငယ္က ကေလးေလး ဘ၀မွာ ေပ်ာ္ပါးဖုိ႔ရာ လြယ္ပါတယ္ .... ။ ကုိယ္ရတာနဲ႔ တင္းတိမ္ ေရာင့္ရဲ .... စားခ်ိန္မွာ တုိ႔စားမယ္ ... အိပ္ခ်ိန္မွာ ၀င္အိပ္မယ္ .... အပူအပင္ ကင္းတဲ့ ကေလးေလး ဘ၀ကုိ တစ္ခါျပန္ၿပီ ေရာက္ခ်င္ေသးတယ္.... အျဖစ္မရွိေသးတဲ့ ကေလးေလး ဘ၀ကုိ တစ္ခါျပန္ၿပီ ေရာက္ခ်င္ေသးတယ္ ” ဆုိတဲ့ လႊမ္းမုိး သီခ်င္းေလးကုိ သတိရမိတယ္။
အသက္ေတြ ႀကီးလာတာနဲ႔အမွ် လြတ္လပ္မႈဆုိတာ ဆံုး႐ႈံးလာတယ္လုိ႔ ခံစားရတယ္။ အသက္ကေလး နည္းနည္း ႀကီးေလ လြတ္လပ္မႈေတြ ဆံုး႐ႈံးေလ၊ လုပ္ပုိင္ခြင့္ေတြ ေလ်ာ့နည္းေလ၊ ခံစားမႈေတြ မြန္းၾကပ္ေလလုိ႔ ခံစားရတယ္။ မိမိလုပ္ခ်င္ရာကုိ မလုပ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဒီအသက္အရြယ္မွာ မုိးေရထဲ ေျပးေဆာ့ေနခ်င္ေပမယ့္ အျမင္မေတာ္တာ၊ က်န္းမာေရး မေကာင္းတာ၊ စတာေတြနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ခံလာရတယ္။ ငယ္စဥ္တုန္းက ဖင္ေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ မုိးေရထဲ ေျပးေဆာ့လဲ ဆူမယ့္သူ ေငါက္မယ့္သူ မရွိခဲ့ဘူး။ ကေလးသဘာ၀ ေဆာ့ကစားတယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ ေလးနဲ႔ လြတ္လပ္ခဲ့တယ္။ မနက္မုိးလင္းတာနဲ႔ မ်က္ႏွာသစ္ အ၀တ္အစားလဲၿပီးရင္ ပထမဦးဆံုး စဥ္းစားမိတာကုိ ဗုိက္ျပည့္ဖုိ႔။ ဗုိက္ျပည့္တာနဲ႔ ေဆာ့ဖုိ႔ အေတြး၀င္တယ္။ စားေသာက္ၿပီးရင္ အိမ္မွာ မရွိေတာ့ဘူး။ ရြာ႐ုိးကုိးေပါက္ ေနရာ အႏွံ႔ ေဆာ့ကစားေတာ့တယ္။ လူႀကီးေတြက ဆူစရာေတြ႕လုိ႔ ဆူရင္ ထြက္ေျပးၾကတယ္။ သူမ်ားၿခံထဲ ခုိး၀င္ၿပီး သစ္သီးေတြ ခူးစားၾက၊ လူႀကီးေတြ႕လုိ႔ လုိက္ဖမ္းရင္ ထြက္ေျပးၾကနဲ႔ အပူအပင္ကင္းတဲ့ ဘ၀ေတြကုိ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္။
လြတ္လပ္တဲ့ ခံစားမႈေတြကုိ အခုမွ ျပန္လြမ္းမိတယ္။ အခုမ်ားက်ေတာ့ ဘာလုပ္လုပ္ မိမိရဲ႕ အလုပ္၊ မိမိရဲ႕အသက္အရြယ္၊ မိမိရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္၊ မိမိရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာဆုိတာေတြနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေၾသာ္ အသက္နည္းနည္းႀကီးလာေလ လြတ္လပ္မႈေတြ ဆံုး႐ႈံးေလဆုိတဲ့ ခံစားမႈကုိ ျဖစ္ေပၚလာတယ္။ ေတြးလာမိတယ္။ ဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲ။ အသက္ေတြကလဲ တျဖည္းျဖည္းႀကီးလာၿပီ။ လြတ္လပ္မႈေတြလဲ တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့လာၿပီ။
မုိးရာသီက ကေလးတုိင္း အားလံုးအတြက္ မိတ္ေဆြပဲ။ မုိးရာသီကုိ တစ္ႏွစ္တခါ ေမွ်ာ္ရတာ အေမာပဲ။ မုိးရြာတာနဲ႔ မုိးေရထဲ ေျပးဆင္းလာတဲ့ ကေလးေတြဟာ သူရာသီနဲ႔ သူထြက္တတ္တဲ့ တိရိစၦာန္ေလးေတြလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ လမ္းေပၚကုိ အသီးသီးေရာက္ ေနလာၾကၿပီ ကစားနည္း မ်ဳိးစံုနဲ႔ ေဆာ့ကစားၾကေတာ့မယ္။ မ်ားေသာ အားျဖင့္ ေဘာလံုး ကန္ၾကတယ္။ ေရကူးၾကတယ္။
ယခု မုိးရာသီေရာက္ေတာ့ မိမိျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ကေလးဘ၀ကုိ ျပန္သတိရမိတယ္။ ကေလးဘ၀ကုိ ျပန္ေရာက္ခ်င္မိတယ္။ လႊမ္းမုိး သီဆုိတဲ့ သီခ်င္းထဲကလုိ ျဖစ္သြားတယ္။ “ငယ္ငယ္က ကေလးေလး ဘ၀မွာ ေပ်ာ္ပါးဖုိ႔ရာ လြယ္ပါတယ္ .... ။ ကုိယ္ရတာနဲ႔ တင္းတိမ္ ေရာင့္ရဲ .... စားခ်ိန္မွာ တုိ႔စားမယ္ ... အိပ္ခ်ိန္မွာ ၀င္အိပ္မယ္ .... အပူအပင္ ကင္းတဲ့ ကေလးေလး ဘ၀ကုိ တစ္ခါျပန္ၿပီ ေရာက္ခ်င္ေသးတယ္.... အျဖစ္မရွိေသးတဲ့ ကေလးေလး ဘ၀ကုိ တစ္ခါျပန္ၿပီ ေရာက္ခ်င္ေသးတယ္ ” ဆုိတဲ့ လႊမ္းမုိး သီခ်င္းေလးကုိ သတိရမိတယ္။
အသက္ေတြ ႀကီးလာတာနဲ႔အမွ် လြတ္လပ္မႈဆုိတာ ဆံုး႐ႈံးလာတယ္လုိ႔ ခံစားရတယ္။ အသက္ကေလး နည္းနည္း ႀကီးေလ လြတ္လပ္မႈေတြ ဆံုး႐ႈံးေလ၊ လုပ္ပုိင္ခြင့္ေတြ ေလ်ာ့နည္းေလ၊ ခံစားမႈေတြ မြန္းၾကပ္ေလလုိ႔ ခံစားရတယ္။ မိမိလုပ္ခ်င္ရာကုိ မလုပ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဒီအသက္အရြယ္မွာ မုိးေရထဲ ေျပးေဆာ့ေနခ်င္ေပမယ့္ အျမင္မေတာ္တာ၊ က်န္းမာေရး မေကာင္းတာ၊ စတာေတြနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ခံလာရတယ္။ ငယ္စဥ္တုန္းက ဖင္ေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ မုိးေရထဲ ေျပးေဆာ့လဲ ဆူမယ့္သူ ေငါက္မယ့္သူ မရွိခဲ့ဘူး။ ကေလးသဘာ၀ ေဆာ့ကစားတယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ ေလးနဲ႔ လြတ္လပ္ခဲ့တယ္။ မနက္မုိးလင္းတာနဲ႔ မ်က္ႏွာသစ္ အ၀တ္အစားလဲၿပီးရင္ ပထမဦးဆံုး စဥ္းစားမိတာကုိ ဗုိက္ျပည့္ဖုိ႔။ ဗုိက္ျပည့္တာနဲ႔ ေဆာ့ဖုိ႔ အေတြး၀င္တယ္။ စားေသာက္ၿပီးရင္ အိမ္မွာ မရွိေတာ့ဘူး။ ရြာ႐ုိးကုိးေပါက္ ေနရာ အႏွံ႔ ေဆာ့ကစားေတာ့တယ္။ လူႀကီးေတြက ဆူစရာေတြ႕လုိ႔ ဆူရင္ ထြက္ေျပးၾကတယ္။ သူမ်ားၿခံထဲ ခုိး၀င္ၿပီး သစ္သီးေတြ ခူးစားၾက၊ လူႀကီးေတြ႕လုိ႔ လုိက္ဖမ္းရင္ ထြက္ေျပးၾကနဲ႔ အပူအပင္ကင္းတဲ့ ဘ၀ေတြကုိ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္။
လြတ္လပ္တဲ့ ခံစားမႈေတြကုိ အခုမွ ျပန္လြမ္းမိတယ္။ အခုမ်ားက်ေတာ့ ဘာလုပ္လုပ္ မိမိရဲ႕ အလုပ္၊ မိမိရဲ႕အသက္အရြယ္၊ မိမိရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္၊ မိမိရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာဆုိတာေတြနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေၾသာ္ အသက္နည္းနည္းႀကီးလာေလ လြတ္လပ္မႈေတြ ဆံုး႐ႈံးေလဆုိတဲ့ ခံစားမႈကုိ ျဖစ္ေပၚလာတယ္။ ေတြးလာမိတယ္။ ဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲ။ အသက္ေတြကလဲ တျဖည္းျဖည္းႀကီးလာၿပီ။ လြတ္လပ္မႈေတြလဲ တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့လာၿပီ။
ေမာင္ေစတနာ
0 ယောက် မှတ်ချက်ပြုသည်:
Post a Comment