လူေတြက သူတုိ႔ ဆုိလုိခ်င္တဲ့အရာနဲ႔ သူတုိ႔ စိတ္ကုိ တစ္ျခားသူတစ္ေယာက္ သိဖုိ႔အတြက္ စကားဆုိတာ ေပၚလာတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ လက္ဟန္ ေျခဟန္နဲ႔ ေျပာတဲ့ ေက်ာက္ေခတ္ကေန ဘာသာစကားေခတ္ကုိ တစ္ျဖည္းျဖည္းေရာက္ လာတာကုိ ယဥ္ေက်းမႈထြန္းကားလာတယ္ဆုိၿပီး ေျပာၾကျပန္တယ္။ လူမ်ဳိးေပါင္းစံုရဲ႕ ဘာသာစကားေတြ ေပၚလာတယ္။ လူမ်ဳိးအခ်င္းခ်င္း နားလည္ေအာင္ ေျပာရင္း ထုိစကားက သူတုိ႔ လူမ်ဳိးစကား ျဖစ္သြားေရာ။ ကုိယ္ပုိင္ ဘာသာစကားမ်ား ျဖစ္သြားၾကပါသည္။ စကားဆုိတာ လူေတြၾကားတဲ့မွာ ဆက္သြယ္ရလြယ္ကူေအာင္ ခ်ိတ္ဆက္ေပးတဲ့ ပညတ္တစ္ခုပါ။ စကားကုိ ႏွစ္မ်ဳိးခဲြၾကျပန္သည္။ ေကာင္းတဲ့ စကားနဲ႔ မေကာင္းတဲ့စကားဆုိၿပီ။ ညစ္ျငမ္းစကားမ်ား၊ ဂ်စ္ကန္ကန္စကားမ်ား၊ အထိန္းအကြတ္မရွိစကားမ်ားကုိ မေကာင္းတဲ့ စကားဆုိၿပီ သတ္မွတ္ၾကပါသည္။ မဂၤလာရွိသည္ထင္ေသာ စကားမ်ား၊ ေျပျပစ္ေသာစကားမ်ားကုိ ေကာင္းေသာစကားမ်ားဟု သတ္မွတ္ ၾကပါသည္။
မိမိ ညက ဇာတ္ကားတစ္ကား ၾကည့္ျဖစ္ပါသည္။ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားႀကီး ျဖစ္ပါသည္။ ဇာတ္ကားနာမည္မွာ တိမ္ခုိးငယ္....ေ၀ ျဖစ္ပါသည္။ ဇာတ္ကားတြင္ မင္းသားမွာ လြင္မုိး၊ မင္းသမီးမွာ နႏၵလႈိင္။ ဇာတ္ကားတစ္ကားလံုးတြင္ လြင္မုိးသည္ အၿမဲတမ္းစကားကုိ ပ်က္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ ေျပာသည္။ တစ္ရြာလံုးကုိ စသည္၊ ေနာက္သည္။ ေျပာင္သည္။ သူႀကီးေတာင္ အလြတ္မေပး။ သူ႕ေမြးစားထားေသာ ဘႀကီးက အစ။ သူ႕အေဖနဲ႔ အေမက ဓါးျမေတြ သတ္၍ ေသခဲ့သည္။ သူ႕မ်က္စီေရွ႕တြင္ သတ္ခဲ့သည္ကုိ အၿမဲတမ္းသတိရေန တဲ့အတြက္ ဘ၀ကုိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႏွင့္ ျဖတ္သန္းမည္ဆုိၿပီ အၿမဲတမ္းပ်က္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ႕စကားဆုိလွ်င္ တစ္ရြာလံုးက အယံုအၾကည္မရွိ။ ဘာေျပာေျပာ ေလးနက္မႈမရွိသည့္အတြက္ တစ္ရြာလံုးက သူ႕စကားဆုိရင္ မယံုၾကည္ၾကဘူး။ သူကလည္း ယံုၾကည္ေအာင္ မေနဘူး။ တစ္ေန႔မွာ သူတုိ႔ ရြာနီးစပ္မွာ ဓါးျမေတြေသာင္းက်န္းေနတယ္ဆုိတာနဲ႔ သူတုိ႔ရြာက လူမ်ားတုိင္ပင္ၿပီ ရြာကုိ ၿခံစည္းခတ္၊ ကင္းေမွ်ာ္စင္မ်ား ေဆာက္ၿပီ ရြာလံုၿခံဳေရးကုိ လုပ္ၾကေတာ့တယ္။ ရြာက ေယာက်ၤားေလးတုိင္ ကင္းေစာင့္ရတယ္။ လြင္မုိးလဲ ကင္းေစာင့္ရတယ္။ သူ ကင္းေစာင့္ရတဲ့ညက်ေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ရင္း အိပ္မက္ဆုိးမက္ၿပီး ဓါးျမ၊ ဓါးျမ ဆုိ္ၿပီ ေယာင္ပါေလေရာ။ သူနဲ႔ တာ၀န္က်တဲ့ ေက်ာ္ထူးကလဲ ဓါးျမဆုိတဲ့အသံလဲ ၾကားေရာ သံေခ်ာင္းကုိ အဆက္မျပတ္ေခါက္ပါေလေရာ။ ရြာက လူေတြလဲ စု႐ုံးၿပီးလိုက္လာတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ လြင္မုိးက ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္ မက္ၿပီေယာင္တာပါလဲ ဆုိေရာ သူႀကီးကေဒါသထြက္ၿပီ ထိတ္တံုးခတ္ လုိက္ေတာ့တယ္။ ေနာက္ထပ္ လြင္မုိးကုိ ကင္းေစာင့္တာ၀န္ကုိ မေပးေတာ့ဘူး။
လြင္မုိးနဲ႔ နႏၵလႈိင္က ႀကိဳက္ေနတယ္။ မိဘေတြက သေဘာမတူဘူး။ သူႀကီးသားနဲ႔ ေပးစားမယ္လုပ္ေတာ့ နႏၵလႈိင္က လြင္မုိးကုိ လာခုိးဖုိ႔ ေျပာတယ္။ လြင္မုိးက ခုိးမယ္ဆုိၿပီ ရြာျပင္က ေစတီမွာ ေစာင့္ခုိင္းတယ္။ အဲဒီေန႔ညဘက္(၁၂း၀၀)မွာ လြင္မုိးက ရြာျပင္ကုိ ကင္းသမားေတြမသိေအာင္ ထြက္တယ္။ ရြာျပင္လဲ ေရာက္ေရာ ဓါးျပေတြ ရြာကုိ လာေနတာ လြင္မုိးကေတြ႕သြားတယ္။ အဲဒီမွာ လြင္မုိးက ရြာက ကင္းသမားေတြကုိ သြားေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ အၿမဲတမ္း ပ်က္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ေျပာတတ္တဲ့ လြင္မုိးရဲ႕ စကားကုိ အယံုအၾကည္မရွိ ၾကတဲ့အတြက္ လြင္မုိးကုိ တာ၀န္ေႏွာင့္ယွက္မႈနဲ႔ ဖမ္းမယ္လုပ္ေတာ့ လြင္မုိးလဲ ရြာျပင္ကုိ ထြက္ေျပးခဲ့တယ္။ တစ္ခါတုန္းက ရြာျပင္မွာရွိတဲ့ ေရအုိင္မွာ ရခဲ့ၿပီး သစ္ပင္တစ္ပင္မွာ ၀ွက္ခဲ့တဲ့ ေလယာဥ္ပစ္ အေျမာက္ဆံကုိ သြားယူတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေျမာက္ကုိ ေက်ာက္တုန္းနဲ႔ ပစ္ခဲြၿပီ ရြာအတြက္ အသက္စြန္႔သြားခဲ့တယ္။
မိမိေျပာခ်င္တာက စကားဆုိတာ ေလးေလးနက္နက္၊ တည္တည္တံ့တံ့ မေျပာတဲ့ စကားဆုိရင္ ကေလးေရာ၊ လူႀကီးပါ ယံုၾကည္မႈမရွိသလုိ အထင္ႀကီးေလးစားမႈလည္း မရွိဘူးလုိ႔ ေျပာခ်င္တာပါ။ လြင္မုိးလဲ ဒီလုိပါဘဲ အထင္ႀကီးမႈ ေလးစားမႈ မေျပာနဲ႔ ယံုၾကည္မႈေတာင္ မရတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ သူရဲ႕ အတည္အတံ့ေျပာတဲ့ စကားကုိ ဘယ္သူမွ မယံုၾကည္ၾကလုိ႔ သူ႕အသက္ကုိ စြန္႔သြားရတဲ့အထိဘဲ ဆုိပါေတာ့။ ဒါေၾကာင့္ ေလးနက္တဲ့ စကားကုိဘဲ ေျပာဆုိရင္း . . .။
မိမိ ညက ဇာတ္ကားတစ္ကား ၾကည့္ျဖစ္ပါသည္။ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားႀကီး ျဖစ္ပါသည္။ ဇာတ္ကားနာမည္မွာ တိမ္ခုိးငယ္....ေ၀ ျဖစ္ပါသည္။ ဇာတ္ကားတြင္ မင္းသားမွာ လြင္မုိး၊ မင္းသမီးမွာ နႏၵလႈိင္။ ဇာတ္ကားတစ္ကားလံုးတြင္ လြင္မုိးသည္ အၿမဲတမ္းစကားကုိ ပ်က္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ ေျပာသည္။ တစ္ရြာလံုးကုိ စသည္၊ ေနာက္သည္။ ေျပာင္သည္။ သူႀကီးေတာင္ အလြတ္မေပး။ သူ႕ေမြးစားထားေသာ ဘႀကီးက အစ။ သူ႕အေဖနဲ႔ အေမက ဓါးျမေတြ သတ္၍ ေသခဲ့သည္။ သူ႕မ်က္စီေရွ႕တြင္ သတ္ခဲ့သည္ကုိ အၿမဲတမ္းသတိရေန တဲ့အတြက္ ဘ၀ကုိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႏွင့္ ျဖတ္သန္းမည္ဆုိၿပီ အၿမဲတမ္းပ်က္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ႕စကားဆုိလွ်င္ တစ္ရြာလံုးက အယံုအၾကည္မရွိ။ ဘာေျပာေျပာ ေလးနက္မႈမရွိသည့္အတြက္ တစ္ရြာလံုးက သူ႕စကားဆုိရင္ မယံုၾကည္ၾကဘူး။ သူကလည္း ယံုၾကည္ေအာင္ မေနဘူး။ တစ္ေန႔မွာ သူတုိ႔ ရြာနီးစပ္မွာ ဓါးျမေတြေသာင္းက်န္းေနတယ္ဆုိတာနဲ႔ သူတုိ႔ရြာက လူမ်ားတုိင္ပင္ၿပီ ရြာကုိ ၿခံစည္းခတ္၊ ကင္းေမွ်ာ္စင္မ်ား ေဆာက္ၿပီ ရြာလံုၿခံဳေရးကုိ လုပ္ၾကေတာ့တယ္။ ရြာက ေယာက်ၤားေလးတုိင္ ကင္းေစာင့္ရတယ္။ လြင္မုိးလဲ ကင္းေစာင့္ရတယ္။ သူ ကင္းေစာင့္ရတဲ့ညက်ေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ရင္း အိပ္မက္ဆုိးမက္ၿပီး ဓါးျမ၊ ဓါးျမ ဆုိ္ၿပီ ေယာင္ပါေလေရာ။ သူနဲ႔ တာ၀န္က်တဲ့ ေက်ာ္ထူးကလဲ ဓါးျမဆုိတဲ့အသံလဲ ၾကားေရာ သံေခ်ာင္းကုိ အဆက္မျပတ္ေခါက္ပါေလေရာ။ ရြာက လူေတြလဲ စု႐ုံးၿပီးလိုက္လာတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ လြင္မုိးက ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္ မက္ၿပီေယာင္တာပါလဲ ဆုိေရာ သူႀကီးကေဒါသထြက္ၿပီ ထိတ္တံုးခတ္ လုိက္ေတာ့တယ္။ ေနာက္ထပ္ လြင္မုိးကုိ ကင္းေစာင့္တာ၀န္ကုိ မေပးေတာ့ဘူး။
လြင္မုိးနဲ႔ နႏၵလႈိင္က ႀကိဳက္ေနတယ္။ မိဘေတြက သေဘာမတူဘူး။ သူႀကီးသားနဲ႔ ေပးစားမယ္လုပ္ေတာ့ နႏၵလႈိင္က လြင္မုိးကုိ လာခုိးဖုိ႔ ေျပာတယ္။ လြင္မုိးက ခုိးမယ္ဆုိၿပီ ရြာျပင္က ေစတီမွာ ေစာင့္ခုိင္းတယ္။ အဲဒီေန႔ညဘက္(၁၂း၀၀)မွာ လြင္မုိးက ရြာျပင္ကုိ ကင္းသမားေတြမသိေအာင္ ထြက္တယ္။ ရြာျပင္လဲ ေရာက္ေရာ ဓါးျပေတြ ရြာကုိ လာေနတာ လြင္မုိးကေတြ႕သြားတယ္။ အဲဒီမွာ လြင္မုိးက ရြာက ကင္းသမားေတြကုိ သြားေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ အၿမဲတမ္း ပ်က္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ေျပာတတ္တဲ့ လြင္မုိးရဲ႕ စကားကုိ အယံုအၾကည္မရွိ ၾကတဲ့အတြက္ လြင္မုိးကုိ တာ၀န္ေႏွာင့္ယွက္မႈနဲ႔ ဖမ္းမယ္လုပ္ေတာ့ လြင္မုိးလဲ ရြာျပင္ကုိ ထြက္ေျပးခဲ့တယ္။ တစ္ခါတုန္းက ရြာျပင္မွာရွိတဲ့ ေရအုိင္မွာ ရခဲ့ၿပီး သစ္ပင္တစ္ပင္မွာ ၀ွက္ခဲ့တဲ့ ေလယာဥ္ပစ္ အေျမာက္ဆံကုိ သြားယူတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေျမာက္ကုိ ေက်ာက္တုန္းနဲ႔ ပစ္ခဲြၿပီ ရြာအတြက္ အသက္စြန္႔သြားခဲ့တယ္။
မိမိေျပာခ်င္တာက စကားဆုိတာ ေလးေလးနက္နက္၊ တည္တည္တံ့တံ့ မေျပာတဲ့ စကားဆုိရင္ ကေလးေရာ၊ လူႀကီးပါ ယံုၾကည္မႈမရွိသလုိ အထင္ႀကီးေလးစားမႈလည္း မရွိဘူးလုိ႔ ေျပာခ်င္တာပါ။ လြင္မုိးလဲ ဒီလုိပါဘဲ အထင္ႀကီးမႈ ေလးစားမႈ မေျပာနဲ႔ ယံုၾကည္မႈေတာင္ မရတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ သူရဲ႕ အတည္အတံ့ေျပာတဲ့ စကားကုိ ဘယ္သူမွ မယံုၾကည္ၾကလုိ႔ သူ႕အသက္ကုိ စြန္႔သြားရတဲ့အထိဘဲ ဆုိပါေတာ့။ ဒါေၾကာင့္ ေလးနက္တဲ့ စကားကုိဘဲ ေျပာဆုိရင္း . . .။
ေမာင္ေစတနာ
0 ယောက် မှတ်ချက်ပြုသည်:
Post a Comment