ေနသာလုိ႔သာ ထြက္ခဲ့ရတာ မုိးတြင္းဆုိေတာ့ စိတ္ေတာ့ မခ်ရဘူး။ ဘယ္အခ်ိန္မ်ား မုိးရြာေလမလဲ။ ေကာင္းကင္ ကေတာ့ လင္းထင္ေနေလရဲ႕။ သူမ ရွိရာ ေနရာကုိ ေရာက္ေတာ့ ေမးမိတယ္။ ေရခ်ဳိးေနတယ္၊ ေစာင့္ပါတဲ့။ သူမနဲ႔ အတူတူ စီးဖုိ႔ စက္ဘီးကုိ ထုတ္လုိက္တယ္။ စက္ဘီးေနာက္ဘီးကုိ ကုိင္ၾကည့္ေတာ့ ေလေတာ္ေတာ္ ေလ်ာ့ေနေလရဲ႕။
ထံုးစံအတုိင္း ေလထုိးလုိက္တယ္။ အခ်က္(၁၀၀)နီးပါးေလာက္။ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ "ေဖာင္း" ဆုိတဲ့ အသံက က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေပၚလာတယ္။ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ခုနက ေလထုိးထားတဲ့ စက္ဘီးေနာက္ဘီး ကၽြတ္ ေပါက္သြားတာ။ ေလထုိးတာမ်ား မ်ားသြားလုိ႔လား။
စက္ဘီးဖာတဲ့ ေကာ္နဲ႔ စတစ္ကာကလဲ အဆင္သင့္ရွိေတာ့ ျဖဳတ္ဖ်က္ၿပီး ေပါက္တဲ့ေနရာကုိ ျပန္ဖာလုိက္တယ္။ ေကာင္းမေကာင္း ေလထုိးၾကည့္တယ္။ အင္း မဆုိးဘူး။ စိတ္မခ်တာနဲ႔ စက္ဘီး မစီးဖုိ႔ စိတ္ကူးမိတယ္။ သူမ ေရခ်ဳိးၿပီး ထြက္လာေတာ့ ေျခက်င္ပဲ ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။
ေကာင္းကင္က သာယာေနတုန္းပဲ။ ထုိင္ေနက် ေနရာေလး ေရာက္ေတာ့ စကားစျမည္ေျပာၾကေလရဲ႕။ ရယ္လုိက္ၾက ေမာလုိက္ၾကနဲ႔ စကားေတြ ေျပာေနတုန္း ေကာင္းကင္က မဲတက္လာတယ္။ စုိးရိမ္စိတ္ ၀င္မိေပမယ့္ မရြာႏုိင္ဘူး ထင္ေလရဲ႕။ ေဟာ့ . . . . ေျပာရင္းနဲ႔ မုိးေတာင္ ရြာလာၿပီ။
ထုိင္ေနတဲ့ ေနရာက အမုိးေအာက္ဆုိေတာ့ ဒီအတုိင္း ဆက္ထုိင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ မုိးရြာအားက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မစဲျဖစ္လာတယ္။ အခ်ိန္ၾကည့္ေတာ့ ဆက္ေနရန္ မသင့္တာေၾကာင့္ ထီးတစ္လက္ကို ႏွစ္ေယာက္ေဆာင္ၿပီး ထြက္ခဲ့တယ္။ ထီးရဲ႕ ေသးငယ္မႈန႔ဲ ႏွစ္ေယာက္ေဆာင္ထားမႈေၾကာင့္ ခႏၶာကုိယ္ ေအာက္ပုိင္းက မုိးေရေတြ ရႊဲလုိ႔ေပါ့။
မုိးက ေလပါတယ္ ထင္တယ္။ ထီးေဆာင္ထားတာေတာင္ မလံုခ်င္။ ေဘးဘယ္ညာ ေလနဲ႔ မုိးပတ္မႈေၾကာင့္ ေအးစက္မႈကို ခံစားလာရတယ္။ သြားေနတဲ့ လမ္းခရီးက မေ၀းေပမယ့္ မုိးေရကေတာ့ ရႊဲေနၿပီ။ ေလပင့္တစ္ခ်က္ တုိက္ခတ္မႈေၾကာင့္ စိမ့္ခနဲ ေအးသြားတယ္။ သူမကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ခ်မ္းေအးေနၿပီ။ မုိးရာသီမုိ႔ မုိးရြာေသာ္လည္း . . . . ေၾသာ္ . . . မုိးရယ္ . . . ။
ထံုးစံအတုိင္း ေလထုိးလုိက္တယ္။ အခ်က္(၁၀၀)နီးပါးေလာက္။ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ "ေဖာင္း" ဆုိတဲ့ အသံက က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေပၚလာတယ္။ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ခုနက ေလထုိးထားတဲ့ စက္ဘီးေနာက္ဘီး ကၽြတ္ ေပါက္သြားတာ။ ေလထုိးတာမ်ား မ်ားသြားလုိ႔လား။
စက္ဘီးဖာတဲ့ ေကာ္နဲ႔ စတစ္ကာကလဲ အဆင္သင့္ရွိေတာ့ ျဖဳတ္ဖ်က္ၿပီး ေပါက္တဲ့ေနရာကုိ ျပန္ဖာလုိက္တယ္။ ေကာင္းမေကာင္း ေလထုိးၾကည့္တယ္။ အင္း မဆုိးဘူး။ စိတ္မခ်တာနဲ႔ စက္ဘီး မစီးဖုိ႔ စိတ္ကူးမိတယ္။ သူမ ေရခ်ဳိးၿပီး ထြက္လာေတာ့ ေျခက်င္ပဲ ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။
ေကာင္းကင္က သာယာေနတုန္းပဲ။ ထုိင္ေနက် ေနရာေလး ေရာက္ေတာ့ စကားစျမည္ေျပာၾကေလရဲ႕။ ရယ္လုိက္ၾက ေမာလုိက္ၾကနဲ႔ စကားေတြ ေျပာေနတုန္း ေကာင္းကင္က မဲတက္လာတယ္။ စုိးရိမ္စိတ္ ၀င္မိေပမယ့္ မရြာႏုိင္ဘူး ထင္ေလရဲ႕။ ေဟာ့ . . . . ေျပာရင္းနဲ႔ မုိးေတာင္ ရြာလာၿပီ။
ထုိင္ေနတဲ့ ေနရာက အမုိးေအာက္ဆုိေတာ့ ဒီအတုိင္း ဆက္ထုိင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ မုိးရြာအားက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မစဲျဖစ္လာတယ္။ အခ်ိန္ၾကည့္ေတာ့ ဆက္ေနရန္ မသင့္တာေၾကာင့္ ထီးတစ္လက္ကို ႏွစ္ေယာက္ေဆာင္ၿပီး ထြက္ခဲ့တယ္။ ထီးရဲ႕ ေသးငယ္မႈန႔ဲ ႏွစ္ေယာက္ေဆာင္ထားမႈေၾကာင့္ ခႏၶာကုိယ္ ေအာက္ပုိင္းက မုိးေရေတြ ရႊဲလုိ႔ေပါ့။
မုိးက ေလပါတယ္ ထင္တယ္။ ထီးေဆာင္ထားတာေတာင္ မလံုခ်င္။ ေဘးဘယ္ညာ ေလနဲ႔ မုိးပတ္မႈေၾကာင့္ ေအးစက္မႈကို ခံစားလာရတယ္။ သြားေနတဲ့ လမ္းခရီးက မေ၀းေပမယ့္ မုိးေရကေတာ့ ရႊဲေနၿပီ။ ေလပင့္တစ္ခ်က္ တုိက္ခတ္မႈေၾကာင့္ စိမ့္ခနဲ ေအးသြားတယ္။ သူမကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ခ်မ္းေအးေနၿပီ။ မုိးရာသီမုိ႔ မုိးရြာေသာ္လည္း . . . . ေၾသာ္ . . . မုိးရယ္ . . . ။
ေမာင္ေစတနာ
3 ယောက် မှတ်ချက်ပြုသည်:
ထီးကေလးကို ႏွစ္ေယာက္ခို
တစ္ေယာက္စို မွာ တစ္ေယာက္စိုး
း)
အင္း....ဒီပုိ႕စ္ေလးဖတ္ရေတာ့ ေမ့ေနတဲ့အမွတ္ တရေတြကို ျပန္ျပီးေတာ့ အမွတ္ရမိပါရဲ႕........ အဟဲ... ကၽြန္ေတာ့္ထီးကေလးကေတာ့ သူမ်ားေဆာင္းသြားျပီေကာ.....
ဒီစာေလးကိုဖတ္လိုက္ရတာ ရင္ထဲမွာ တစ္မ်ဳိးႀကီးျဖစ္သြားတယ္ဗ်ာ...
ဘယ္လိုႀကီးျဖစ္သြားလည္း မသိဘူး း)
Post a Comment