အေဖက အေမကုိ အရမ္းခ်စ္သည္။ သူေဌးသမီးကုိ ရထားသည့္အတြက္ အေမ၏ ဆုိးမႈမ်ားကုိ ခံရရွာသည္။ သူေဌးသမီးဆုိေတာ့ ထမင္းဟင္း ေကာင္းေကာင္း မခ်က္တတ္။ အစ္ကုိႀကီးနဲ႔ မိမိကုိ ေမြးၿပီးသည့္အထိ ဟင္းမခ်က္ပဲ ဆုိင္မွာသာ စားခဲ့ၾကသည္။ မနက္စာကုိ အေမရယ္၊ ကုိႀကီးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ဆုိင္တြင္သာ စားခဲ့ၾကသည္။ အေဖကေတာ့ အလုပ္ထဲတြင္ စားသည္။ မိမိ အသက္ ငါးႏွစ္ျပည့္ကာနီးတြင္မွ စ၍ ခ်က္နည္းျပဳတ္နည္း စာအုပ္၀ယ္၍ ထမင္းဟင္း စခ်က္သည္။
အေမ ထမင္းဟင္း ခ်က္တတ္ၿပီးတဲ့ ေနာက္ပုိင္း ျဖစ္ရပ္ေလးပါ။ အမွတ္ရမိပါတယ္။ မိမိရဲ႕ အစ္ကုိက အစ အေနာက္ သန္သည္။ အဲဒီေန႔က အေမသည္ မီးဖုိေခ်ာင္တြင္ ဘဲဥဆီျပန္ဟင္း ခ်က္ေနခဲ့သည္။ မိမိက အိမ္သာ တက္ခ်င္သည့္ အတြက္ ေနာက္ေဖးသုိ႔ ထြက္ခဲ့သည္။ မီးဖုိေခ်ာင္ တံခါးနားတြင္ ရပ္ေနေသာ အစ္ကုိသည္ မိမိလာသည္ကုိ ျမင္သည္ႏွင့္ လက္ျဖင့္ တားထားသည္။ မိမိလဲ အိမ္သာ တက္ခ်င္ေဇာျဖင့္ ကုိႀကီး၏ လက္ကုိ အတင္းတြန္းလုိက္ပါတယ္။ တြန္းသည့္အခ်ိန္ႏွင့္ သူလက္ဖယ္သည့္အခ်ိန္တြင္ မိမိသည္ အရွိန္လြန္ၿပီး အေမ ခ်က္ေနေသာ ဘဲဥဟင္း အုိးထဲသုိ႔ ေခါင္းစုိက္က်သြားခဲ့သည္။
အဲဒီေနာက္ပုိင္း ဘာမွ သတိမရေတာ့ပါ။ မိမိ သတိရသည့္အခ်ိန္တြင္ ေဆး႐ုံသုိ႔ ေရာက္ေနေလၿပီ။ မိမိ၏ မ်က္ႏွာသည္ ပတ္တီးမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနသည္။ မ်က္လံုး ဖြင့္ဖြင့္ခ်င္တြင္ အေဖနဲ႔ အေမ၏ ရယ္ေမာေနသည္ကုိ ေတြ႕ရေလသည္။ မိမိကုိ ၾကည့္ၿပီး ရယ္ေမာေနၾကသည္။ လက္ျဖင့္ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကုိယ္ ျပန္စမ္းမိသည္။ ကုိႀကီးသည္ ငုိမဲ့မဲ့ျဖင့္ မိမိကုိ ၾကည့္ေနေလသည္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မိမိမ်က္ႏွာသည္ အေကာင္းပကတိ ျဖစ္ေနေလသည္။ အံ့ၾသလြန္း၍ အေမ့ကုိ ေမးၾကည့္ရာ သားက ကံေကာင္းတယ္ ... သား ဘဲဥဟင္းအုိးထဲ က်ေတာ့ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး အရည္ခြံေတြ လန္ေနတာ ရစရာကုိ မရွိဘူး ... အေမ့မွာ သားဘ၀ေတာ့ သြားၿပီထင္တာ ... ေဆး႐ုံေရာက္ေတာ့ အေမတုိ႔အတြက္ ၀မ္းသာစရာ ျဖစ္ခဲ့တယ္ ... ႏုိင္ငံျခားက ေရာက္ေနတဲ့ အထူးကုဆရာနဲ႔ ေတြ႕ၿပီး ... သူကုႏုိင္တယ္ .. စိတ္မပူနဲ႔ဆုိလုိ႔ သားအခုလုိ မ်က္ႏွာ အေကာင္းပကတိ ရခဲ့တာ သားရဲ႕ ...ဟု ရယ္ေမာၿပီး ေျပာျပခဲ့တယ္။
အဲဒီေနာက္ပုိင္း ထုိအေၾကာင္းကုိ ေျပာေျပာၿပီး ရယ္ေမာ တတ္ၾကပါတယ္။ သူမ်ားေတြက ေသရြာျပန္။ မိမိက ဘဲဥဟင္းအုိးထဲက ျပန္ထြက္လာေတာ့ ဘဲဥျပန္ေပါ့။ အေမ ေမြးေပးခဲ့တဲ့ မ်က္ႏွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ မိမိမ်က္ႏွာက ဘဲဥမ်က္ႏွာ ျဖစ္ခဲ့ပါလားဟု ေတြးေတားမိရင္ တစ္ေယာက္တည္း ၿပံဳးမိေတာ့သည္။
အေမ ထမင္းဟင္း ခ်က္တတ္ၿပီးတဲ့ ေနာက္ပုိင္း ျဖစ္ရပ္ေလးပါ။ အမွတ္ရမိပါတယ္။ မိမိရဲ႕ အစ္ကုိက အစ အေနာက္ သန္သည္။ အဲဒီေန႔က အေမသည္ မီးဖုိေခ်ာင္တြင္ ဘဲဥဆီျပန္ဟင္း ခ်က္ေနခဲ့သည္။ မိမိက အိမ္သာ တက္ခ်င္သည့္ အတြက္ ေနာက္ေဖးသုိ႔ ထြက္ခဲ့သည္။ မီးဖုိေခ်ာင္ တံခါးနားတြင္ ရပ္ေနေသာ အစ္ကုိသည္ မိမိလာသည္ကုိ ျမင္သည္ႏွင့္ လက္ျဖင့္ တားထားသည္။ မိမိလဲ အိမ္သာ တက္ခ်င္ေဇာျဖင့္ ကုိႀကီး၏ လက္ကုိ အတင္းတြန္းလုိက္ပါတယ္။ တြန္းသည့္အခ်ိန္ႏွင့္ သူလက္ဖယ္သည့္အခ်ိန္တြင္ မိမိသည္ အရွိန္လြန္ၿပီး အေမ ခ်က္ေနေသာ ဘဲဥဟင္း အုိးထဲသုိ႔ ေခါင္းစုိက္က်သြားခဲ့သည္။
အဲဒီေနာက္ပုိင္း ဘာမွ သတိမရေတာ့ပါ။ မိမိ သတိရသည့္အခ်ိန္တြင္ ေဆး႐ုံသုိ႔ ေရာက္ေနေလၿပီ။ မိမိ၏ မ်က္ႏွာသည္ ပတ္တီးမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနသည္။ မ်က္လံုး ဖြင့္ဖြင့္ခ်င္တြင္ အေဖနဲ႔ အေမ၏ ရယ္ေမာေနသည္ကုိ ေတြ႕ရေလသည္။ မိမိကုိ ၾကည့္ၿပီး ရယ္ေမာေနၾကသည္။ လက္ျဖင့္ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကုိယ္ ျပန္စမ္းမိသည္။ ကုိႀကီးသည္ ငုိမဲ့မဲ့ျဖင့္ မိမိကုိ ၾကည့္ေနေလသည္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မိမိမ်က္ႏွာသည္ အေကာင္းပကတိ ျဖစ္ေနေလသည္။ အံ့ၾသလြန္း၍ အေမ့ကုိ ေမးၾကည့္ရာ သားက ကံေကာင္းတယ္ ... သား ဘဲဥဟင္းအုိးထဲ က်ေတာ့ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး အရည္ခြံေတြ လန္ေနတာ ရစရာကုိ မရွိဘူး ... အေမ့မွာ သားဘ၀ေတာ့ သြားၿပီထင္တာ ... ေဆး႐ုံေရာက္ေတာ့ အေမတုိ႔အတြက္ ၀မ္းသာစရာ ျဖစ္ခဲ့တယ္ ... ႏုိင္ငံျခားက ေရာက္ေနတဲ့ အထူးကုဆရာနဲ႔ ေတြ႕ၿပီး ... သူကုႏုိင္တယ္ .. စိတ္မပူနဲ႔ဆုိလုိ႔ သားအခုလုိ မ်က္ႏွာ အေကာင္းပကတိ ရခဲ့တာ သားရဲ႕ ...ဟု ရယ္ေမာၿပီး ေျပာျပခဲ့တယ္။
အဲဒီေနာက္ပုိင္း ထုိအေၾကာင္းကုိ ေျပာေျပာၿပီး ရယ္ေမာ တတ္ၾကပါတယ္။ သူမ်ားေတြက ေသရြာျပန္။ မိမိက ဘဲဥဟင္းအုိးထဲက ျပန္ထြက္လာေတာ့ ဘဲဥျပန္ေပါ့။ အေမ ေမြးေပးခဲ့တဲ့ မ်က္ႏွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ မိမိမ်က္ႏွာက ဘဲဥမ်က္ႏွာ ျဖစ္ခဲ့ပါလားဟု ေတြးေတားမိရင္ တစ္ေယာက္တည္း ၿပံဳးမိေတာ့သည္။
ေမာင္ေစတနာ
0 ယောက် မှတ်ချက်ပြုသည်:
Post a Comment