လူ၀တ္ကုိ စြန္႔ၿပီး ရဟန္း၀တ္ျဖင့္ တရားအားထုတ္ဖုိ႔ စစ္ကုိင္းေတာင္ကုိ ထြက္လာခဲ့တာ ယခုဆုိလွ်င္ ေျခာက္လပင္ ျပည့္ေတာ့မည္။ တရားကုိ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အားထုတ္ခဲ့ေသာ္လည္း ယခုထိ ထင္သေလာက္ တရားမရေသးပါ။ ရဟန္းေတာ္သည္ မိမိ၏ ကမၼဌာန္းတရားပဲ မွားေနသလားဟု သံသယ၀င္ ေနသည္။ မိမိႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ ကမၼဌာန္းတရားကုိ ရဖုိ႔ကလဲ တရားျပဆရာေတာ္မ်ား လုိေသးသည္။ ဆရာေတာ္မ်ားထံ ျပန္လွ်င္ ေကာင္းမည္လား၊ မိမိ၏ တရားအား ထုတ္မႈပဲ လုိေသး၍လား ဟု ေတြးေနမိသည္။
ရဟန္းသည္ စစ္ကုိင္းေတာင္မွေန၍ စစ္ကုိင္းတုိင္းအတြင္းရွိ ရြာေလး တစ္ရြာနားတြင္ သီတင္းသံုးခဲ့သည္။ ထုိရြာေလးသည္ ေသးငယ္လွသည္။ အိမ္ေထာင္စု အနည္းငယ္သာ ရွိသည္။ ရဟန္းသည္ မိမိ၏ ဆြမ္းကြမ္းကိစၥ အတြက္ ရြာနီးနားမွာ ေက်ာင္းသခၤမ္း ေဆာက္ၿပီး တရား အားထုတ္ခဲ့သည္။ ရြာထဲကုိ အလွဴခံလွ်င္ ရြာစပ္ကေန ရြာျပင္ ေရာက္တဲ့အထိ တခါတေလ ဆြမ္းမရခဲ့တာလဲ ရွိခဲ့သည္။ သပိတ္ကုိ ေရက်င္းၿပီး ဘုန္းေပးခဲ့ရသည္။ ရြာျပင္နားတြင္ အဘြားအုိ တစ္ေယာက္၏ တဲအိမ္ေလး ရွိသည္။ အဘြားအုိက ရဟန္းကုိ သားတစ္ေယာက္မွ် ခ်စ္ခင္သည္။ ရဟန္း ရြာထဲကေန ဆြမ္းခံရင္း အဘြားအုိ တဲေရွ႕ေရာက္ရင္ အဘြားအုိက မိမိရဲ႕ သပိတ္ကုိ အၿမဲ ဖြင့္ၾကည့္ ေလ့သည္။ သပိတ္ထဲမွာ ဆြမ္းနည္းပါက အဘြားအုိက ထပ္ေလာင္းသည္။ ဆြမ္းဟင္း မပါလွ်င္ ဆြမ္းဟင္း ေလာင္းသည္။
ရဟန္းသည္ တရားအားထုတ္သည့္ အခါတြင္လဲ ဆြမ္းကြမ္း အလွဴရွင္မ်ားကုိ အၿမဲေမတၱာပုိ႔ ေလသည္။ ရြာျပင္နားက အဘြားအုိ၏ တဲႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀း ေနရာတြင္ ဟိႏၵဴကုလား လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေနသည့္ တဲတစ္လံုး ရွိသည္။ ကုလားလင္မယား၏ ဆင္းရဲမႈသည္ ဆင္းရဲမႈအေပါင္း သရဖူေဆာင္းထား သည္ဟုပင္ ဆုိရမေလာက္ပင္။ ရဟန္း ဆြမ္းခံၾကြသည့္ အခါတုိင္းတြင္ ကုလားလင္မယားကုိ ခ်ီးေျမႇာက္သည့္ အေနျဖင့္ သူတုိ႔တဲေရွ႕တြင္ ဆြမ္းခံရပ္ေလ့ ရွိသည္။ ကုလားလင္မယား ကလည္း က်ဳိးက်ဳိးႏြံ႕ႏြံ႕ေလးျဖင့္ ၎တို႔ရွိသည္ မ်ားကုိ ေလာင္းလွဴေလ့ ရွိသည္။ ဆြမ္းမရွိခဲ့လွ်င္ ၾကက္သြန္နီ တစ္လံုးကုိ ေလးစိပ္ခဲြၿပီး ဆားျဖဴး၍ ေလာင္းလွဴသည္။ တစ္ေန႔တြင္ ရဟန္းသည္ ထုံးစံအတုိင္း ကုလားလင္မယား တဲေရွ႕တြင္ ရပ္၍ ဆြမ္းခံ ေလသည္။ ဒီေန႔တြင္ ကုလားလင္မယား၌ စားစရာ မရွိပံုရသည္။ ရဟန္းကုိ ၎တုိ႔ တဲနားတြင္ ရွိေသာ ေညာင္ပင္က ေညာင္ရြက္ တစ္ရြက္ကုိ ခူးၿပီး ထက္ျခမ္းေခါက္၍ ရဟန္း၏ သပိတ္ေပၚသုိ႔ ေလာင္းလွဴေလသည္။
ရဟန္းလည္း စိတ္ထဲက အံ့အားသင့္၍ သိခ်င္စိတ္ကုိ မေအာင့္ႏုိင္ေတာ့ပဲ ေမးလုိက္ေလသည္။
“ ဒကာတုိ႔ ဘာေၾကာင့္ အခုလုိ ေလာင္းလွဴရတာလဲ”
“ အရွင္ဘုရား ..... တပည့္ေတာ္တုိ႔ အိႏၵိမွာ ေနတုန္းက ဆာဒူးႀကီး တစ္ေယာက္က ဆံုးမဖူးပါတယ္။ ... အလွဴခံ ပုဂၢဳိိလ္မွန္ရင္ မလွဴဘဲ မေနၾကနဲ႔လုိ႔ ဆံုးမဖူးပါတယ္ ... ဒါေၾကာင့္ပါ အရွင္ဘုရား ”
ရဟန္းလည္း ၾကက္သီးေမႊးထၿပီး
“ သာဓု ... သာဓု ..... သာဓု ” ေခၚ၍ ထြက္ခြါသြားေလေတာ့သည္။
(၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ သၾကၤန္ပိတ္ရက္ ၀ိပႆနာတရားစခန္း ၀င္ခဲ့စဥ္က ရရွိခဲ့ေသာ အေတြးမ်ားကုိ မွီျငမ္းေရးသားသည္)
ရဟန္းသည္ စစ္ကုိင္းေတာင္မွေန၍ စစ္ကုိင္းတုိင္းအတြင္းရွိ ရြာေလး တစ္ရြာနားတြင္ သီတင္းသံုးခဲ့သည္။ ထုိရြာေလးသည္ ေသးငယ္လွသည္။ အိမ္ေထာင္စု အနည္းငယ္သာ ရွိသည္။ ရဟန္းသည္ မိမိ၏ ဆြမ္းကြမ္းကိစၥ အတြက္ ရြာနီးနားမွာ ေက်ာင္းသခၤမ္း ေဆာက္ၿပီး တရား အားထုတ္ခဲ့သည္။ ရြာထဲကုိ အလွဴခံလွ်င္ ရြာစပ္ကေန ရြာျပင္ ေရာက္တဲ့အထိ တခါတေလ ဆြမ္းမရခဲ့တာလဲ ရွိခဲ့သည္။ သပိတ္ကုိ ေရက်င္းၿပီး ဘုန္းေပးခဲ့ရသည္။ ရြာျပင္နားတြင္ အဘြားအုိ တစ္ေယာက္၏ တဲအိမ္ေလး ရွိသည္။ အဘြားအုိက ရဟန္းကုိ သားတစ္ေယာက္မွ် ခ်စ္ခင္သည္။ ရဟန္း ရြာထဲကေန ဆြမ္းခံရင္း အဘြားအုိ တဲေရွ႕ေရာက္ရင္ အဘြားအုိက မိမိရဲ႕ သပိတ္ကုိ အၿမဲ ဖြင့္ၾကည့္ ေလ့သည္။ သပိတ္ထဲမွာ ဆြမ္းနည္းပါက အဘြားအုိက ထပ္ေလာင္းသည္။ ဆြမ္းဟင္း မပါလွ်င္ ဆြမ္းဟင္း ေလာင္းသည္။
ရဟန္းသည္ တရားအားထုတ္သည့္ အခါတြင္လဲ ဆြမ္းကြမ္း အလွဴရွင္မ်ားကုိ အၿမဲေမတၱာပုိ႔ ေလသည္။ ရြာျပင္နားက အဘြားအုိ၏ တဲႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀း ေနရာတြင္ ဟိႏၵဴကုလား လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေနသည့္ တဲတစ္လံုး ရွိသည္။ ကုလားလင္မယား၏ ဆင္းရဲမႈသည္ ဆင္းရဲမႈအေပါင္း သရဖူေဆာင္းထား သည္ဟုပင္ ဆုိရမေလာက္ပင္။ ရဟန္း ဆြမ္းခံၾကြသည့္ အခါတုိင္းတြင္ ကုလားလင္မယားကုိ ခ်ီးေျမႇာက္သည့္ အေနျဖင့္ သူတုိ႔တဲေရွ႕တြင္ ဆြမ္းခံရပ္ေလ့ ရွိသည္။ ကုလားလင္မယား ကလည္း က်ဳိးက်ဳိးႏြံ႕ႏြံ႕ေလးျဖင့္ ၎တို႔ရွိသည္ မ်ားကုိ ေလာင္းလွဴေလ့ ရွိသည္။ ဆြမ္းမရွိခဲ့လွ်င္ ၾကက္သြန္နီ တစ္လံုးကုိ ေလးစိပ္ခဲြၿပီး ဆားျဖဴး၍ ေလာင္းလွဴသည္။ တစ္ေန႔တြင္ ရဟန္းသည္ ထုံးစံအတုိင္း ကုလားလင္မယား တဲေရွ႕တြင္ ရပ္၍ ဆြမ္းခံ ေလသည္။ ဒီေန႔တြင္ ကုလားလင္မယား၌ စားစရာ မရွိပံုရသည္။ ရဟန္းကုိ ၎တုိ႔ တဲနားတြင္ ရွိေသာ ေညာင္ပင္က ေညာင္ရြက္ တစ္ရြက္ကုိ ခူးၿပီး ထက္ျခမ္းေခါက္၍ ရဟန္း၏ သပိတ္ေပၚသုိ႔ ေလာင္းလွဴေလသည္။
ရဟန္းလည္း စိတ္ထဲက အံ့အားသင့္၍ သိခ်င္စိတ္ကုိ မေအာင့္ႏုိင္ေတာ့ပဲ ေမးလုိက္ေလသည္။
“ ဒကာတုိ႔ ဘာေၾကာင့္ အခုလုိ ေလာင္းလွဴရတာလဲ”
“ အရွင္ဘုရား ..... တပည့္ေတာ္တုိ႔ အိႏၵိမွာ ေနတုန္းက ဆာဒူးႀကီး တစ္ေယာက္က ဆံုးမဖူးပါတယ္။ ... အလွဴခံ ပုဂၢဳိိလ္မွန္ရင္ မလွဴဘဲ မေနၾကနဲ႔လုိ႔ ဆံုးမဖူးပါတယ္ ... ဒါေၾကာင့္ပါ အရွင္ဘုရား ”
ရဟန္းလည္း ၾကက္သီးေမႊးထၿပီး
“ သာဓု ... သာဓု ..... သာဓု ” ေခၚ၍ ထြက္ခြါသြားေလေတာ့သည္။
(၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ သၾကၤန္ပိတ္ရက္ ၀ိပႆနာတရားစခန္း ၀င္ခဲ့စဥ္က ရရွိခဲ့ေသာ အေတြးမ်ားကုိ မွီျငမ္းေရးသားသည္)
ေမာင္ေစတနာ
1 ယောက် မှတ်ချက်ပြုသည်:
တကယ္ပဲ ရသေပးစြမ္းတဲ ့ ေဆာင္းပါးေလးပါ။
၂ ၾကိမ္ေျမာက္လာဖတ္ပါတယ္ဗ်ာ။
Post a Comment