အုိတေရြ႕ေရြ႕၊ မီးႏွယ္ေမႊ႕၏
အေငြ႔မထင္၊ ခုိးမျမင္လည္း
႐ုပ္သြင္ေဖာက္ျပား၊ ေရသားႀကံဳလွီ
ေသြးဆီမတုိး၊ ဆံျဖဴညႇိဳး၍
ဆုိးခဲ့အရြယ္၊ မတင့္တယ္ၿပီ
အမယ္တုိ႔ကုိယ္၊ ငါ၏ကုိယ္ပင္
ပ်ဳိအုိႏုရင္၊ မဟူသင့္ဘူး
ေသမင့္အစာ၊ မွန္ၾကာစြာ၏
ေသခ်ာမွတ္ပုိက္၊ နားတင္စုိက္တည့္
လူႏႈိက္ႀကီးဘိ၊ သားအမိမွ်
မခ်ိကယ္ေရး၊ ကုိယ္လြတ္ေျပးသည့္
မီးေဘးေရေဘး၊ ျပည္ပ်က္ေဘးလည္း
ဆယ္ေရးတေရး၊ ကယ္ႏုိင္ေသး၏
အုိေဘးနာေဘး၊ ေသျခင္းေဘးဟု
ဤေဘးသံုးပါး၊ လြန္ႀကီးမားကား
သားႏွင့္အမိ၊ ျဖစ္တံုဘိလည္း
မ်က္စိေအာက္တြင္၊ ရင္ခြင္တင္လ်က္
သက္သက္ေရးပုိင္၊ မကယ္ႏုိင္ဘူး
လက္မႈိင္ခ်ကာ၊ ေနရစြာရွင့္
ေန႔မွာေန႔ခ်ဳပ္၊ ညဥ့္႐ုပ္ညဥ့္ေပ်ာက္
မုိးေသာက္ေန၀င္၊ မပါက်င္တည့္။
(မန္လည္ဆရာေတာ္ႀကီး ေရးသားေသာ ကဗ်ာကုိ ေဖာ္ျပပါသည္)
ေမာင္ေစတနာ
0 ယောက် မှတ်ချက်ပြုသည်:
Post a Comment